มังคลัตถีที่เป็นแปล เล่ม ๒ - ประโฒค ๔ : หน้า 51/356

ประโฒค ๔ - มังคลัตถีที่เป็นแปล เล่ม ๒ - หน้า ๕๑ ต่อสวรรคฺ ในเพราะพระพฤติภูมิปั้น ใคร ๆ ไม่อาจห้ามได้! อนุหฤ ทิฏฐิ อภิฤทิฏฐิ และนิฏฐิกฤทิฏฐิ ที่ถึงความเป็นทิฏฐิอธิธิ์ ชื่อว่านิฏฐิธรรมิกฺธรรม,ปฏิสนธิกฤทิฏฐิ" ก็ศัพท์มีเป็นภาพทุกศัพท์เป็นต้น ในคำว่า ปฏิสนธิฐานดุจฺโถ- พยฺชนกนานั้น เป็นเพียงอุทธรณี เพราะปฏิสนธิของเหตุสัตว์ แม่ทั้งมวล เป็นอันตรายกิริยธรรมคือวิบาก เจดนเป็นเครื่องวร้าย พระอริยเจ้าหลายชื่อว่าสุปลวก. สงฆวบัติว่า ตโต ปรั คือ เมื่หน้าแก่ให้พระอริยเจอตโทษ. สงบว่า อาโปนา อปฏิวา ได้แก่ อานติ ๓ กง ที่กิญจูบแกล้งละเมิด. ก็ในที่ กิญจูบแกล้งละเมิด โดยที่สุดแม้ทุกกฎและทพพฤติ ย่อมทำอันตราย ต่อสวรรค์และบรรลุผลได้, อนาวีติกมันตราธิธรรม ย่อมทำ อันตรายตลอดเวลาที่กู้อบตัปราชัยแล้ว ยังปฏิญาณความ เป็นภิกฺขุอยู่ ต้องครูกับตนเองนั้นแล้วังก็ไม่อยู่วิภา ต้องสุขาขฺ แล้วฉะนั้นไม่แดงเสียเท่านั้น, เมื่อหน้าแต่เวลาที่อาบัติ อนุภฺฤ ทำคืน แล้ววามป้ออันนั้น หาทำอันตรายไม่." (๒๔๕) ภิกษามักขับขานว่า คำภูจฺจาวรรค ว่า "ก็อัปตฺต- ฤกษ์ใดเป็นอุกุส อาปฎิภารณัมแม้นั้น อนุภฺฤตองค์ต้องอาบิ แสดงแล้วก็กลิ, อยูรรมแล้วก็กลิ, หาทำอันตรายไม่, เหมือนอย่างว่า กรรมคืออดนานเป็นเครื่องว่าร้ายพระอริยะแม้เป็นอุกุส ย่อมชื่อว่า เป็นอโฆสรามที่ถึงความเป็นกรรมอันหวาบากมิได้เป็นธรรมดา เพราะ @ ส. ท. ๔/๑๓๖