เรื่องช่างแก้ว : หน้า 30/356

ประโยค ๔ - มังกรคลาดี้ปีนี้นับแปล เล่ม ๒ - หน้าที่ ๓๐ [เรื่องช่างแก้ว] ในอดีตกาล ในคืนนหนึ่ง ในกรุงเทพฯ แคว้นกาสี มึในเศรษฐีหนึ่ง มีฐานะมั่งคง แต่ต่ำมิ่งก็เข็มยังไว้มีถึง ๔๐ โกฏิ ส่วนทรายของเศรษฐีนี้ถึงแก่กรรมแล้วไปเกิดเป็นนางหนู (อยู่) ที่หลังทรัพย์ เพราะความห่วงใยในทรัพย์ (ต่อมา) ตะเครูนนั้นแม่ทั้งหมด ถึงความพินาศโดยลำดับ แม้บ้านนั้นถูกทิ้งหาที่หมายไม่ได่ ครั้งนั้น ช่างแก้วคนหนึ่ง ปรารถนาจะทุบหินเอาแก้ว จึงรีบหินในบ้านเก่านั้นทุน นางหนูตัวนั้นเที่ยวหากินอยู่ เห็นช่างแก้วนั้นบ่อย ๆ ก็เกิดความรักใคร คิดว่า "ทรัพย์ของเรามากมายจะฉิบหายเสียโดยใช่เหตุ เราจะร่วมมินกับนายคนนี้" เรือกิน (ใช้สอย) ทรัพย์นั้น แล้วอาบหาดนะ ๑ กาผนะแด่สำนักของช่างแก้วนั้น ช่างแก้วเห็นนางหนูนั้น เมื่ออาเทนานหนูด้วยปิองาง กล่าวว่าค่า "แม่ คาบกหายไปมา ทำไม ?" นางหนูกล่าวว่า "พ่อ ท่านจงถือเอาทรัพย์นี้ไปใช้สอยด้วยตนเอง (และ) จงเนื้อมาให้ฉันบ้าง" ช่างแก้วนั้นนำน้ำหาดไปส่งเรือนแล้ว ได้ซื้อเนื้อมาให้แก่นางหนูนั้น นางหนูนั่นก็อ๙นี้ไปยังของตน แล้วเก็บกิน นางหนูนั่นได้กำทรัพย์แม่ทั้งหมงดน้น ไปไกล่ก่อจำนำนั้นแนน และรับเนื้อไปคอยนี้ทุกวัน นางหนูนั้น ได้กำทรัพย์แม่ทั้งหมงดน้น ไปไกล่ก่อจ้างแก้วนั้นแนน นั่นโดยลำดับ ด้วยประการนี้ เรื่องช่างแก้ว มาในอรรถกาถาพูซาขาด วรรคที่ ๑๕ เอก- ๑. ชาตกฤฏีกา ๒/๑๖๔