มังคลดาภิบาลปิยสมบัติ เล่ม ๒ - อาทิตย์และการหลับ : หน้า 67/356

ประโยค ๔ - มังคลดาภิบาลปิยสมบัติ เล่ม ๒ - หน้า ๖๗ เราเห็นอาทิตย์นี้แล้ว จึงกล่าวอย่างนี้ ภิญโญทั้งหลาย กินินรีย์ อันภิญโญแทนแล้วด้วยหฤกษ คง ลุกโชก รุ่งโรจน์ โสดางยิ่งประเสริฐ ๆ ล ๆ ก็ภิญโญทั้งหลาย เราเห็นอาทิตย์นี้แล้ว จึงกล่าวอย่างนี้." ภิญโญทั้งหลาย ความเป็นผู้หลับ ยังประเสริฐ แต่เรากล่าว ความเป็นผู้หลับว่า เป็นมนุษย์สำหรับผู้มีชีวิต เรากล่าวความเป็นผู้หลับว่า เป็นอันไม่มีผลสำหรับผู้มีชีวิต เรากล่าวความเป็นผู้หลับเป็นความหลับไหลสำหรับผู้มีชีวิต ภิกษุอานนท์เห็นปานใด แล้วพึ่งทำลายสงฆ์ ภิกษุไม่พึงกริณถึงวิดกเป็นปานนั้น ภิกษุทั้งหลายเราเห็นอาทิตย์นี้แล้ว จึงกล่าวอย่างนี้." [๒๕] ภูฏกัปณิวิทัสสุทธิธรรมว่า "บรรดาทบทหล่านั้นบทว่า ว่า ประเสริฐ. บทว่า ตกุตตาย คือ อันไฟเผาแล้ว. บทว่า อาทิตย์ตาย คือ ลูกแล้วจำเด็ดตน. บทว่า สมุจฉติตาย คือ โพล่งแล้วโดยรอบ. บทว่า สมุโฉติตาย คือ มีปลาเป็นอันเดียวกัน. บทว่า สมุปลุ้งอ์ คือ อันภิญโญถูกต้องแล้ว อธิบายว่า ทะลวงแล้วทุกอย่าง. พึงนำมาเชื่อเข้าว่าเดียวกันว่า เตวว วร' ดังนี้. การถือนิมิต มีคุณนิมิตเป็นต้น ด้วยสามารถถึงกลีลาทั้งหลาย ให้ปรากฏเนือง ๆ ได้แก่จะสามารถทำให้ปรากฏ ด้วยให้เกิดขึ้น ชื่อว่าการถือนิมิตโดยอนุพูนชนะ. อีกอย่างหนึ่ง บทว่า อุน- พยัญชนาโล คือ โดยการแยกถืออวัยวะเป็นต้นว่ามือและเท้า. การ