สรีระและการบริโภคในพระพุทธศาสนา : หน้า 88/356

ประโยค ๔ - มังกรคำปิ้ม เล่ม ๒ - หน้า ๑๓๓ สรีระของแม่เนื้อนั้นด้วยความรักใคร่ ได้เทากะแล้ว เรื่องบริโภคภีป ด้วยสามารถความซึ้งเคย (พิศวาส) มา ในรถถากวิสาสะโภชนาค ทสมารถอกนิยายในรถนั้นเหมือนกัน แก้รถ [๑๖๐] ในรถถากทั้งหลาย มีรถถากรูปปฏิสภาพบาดเป็นต้น ท่านกล่าวว่า "การบริโภคจึงมีได้จิตอารมณ์ ของภิกษุผู้มีศีลชื่อว่า บริโภคนี่" ภูตรูปอัปสภาพนั้นว่า "เหมือนอย่างว่า ลูกหนึ่ง ย่อมไม่ได้เพื่อจะไปประเทศตรา ตามความชอบใจของตนได้ ฉันใด ภิกษุผู้ประกอบด้วยการบริโภคนี่ ย่อมไม่ได้ เพื่อออกไปจากโลกนั้น" [๑๖๒] เพราะฉะนั้น ภิกษุผู้เนื้อที่มีผากทที่กล่าวแล้ว ควรพิจารณาปัจจัยทั้งหลายโดยแท้ แต่เมื่อจะพิจารณา พึงพิจารณาใน ๓ กาล ในกาลทั้ง ๓ นั้น ในกาลได้พิจารณาเมื่อรวดเดียว ด้วยอาการปัจจุบวณนะ เป็นต้นว่า "จิรรัสซาว่าเป็นบุตร เป็นไปตามปัจจัย" คงมีได้ โดยปฏิรูปใจของตนเองเป็นต้นว่า "จิรรัสล่านี้ทั้งหมด เป็นของไม่น่เกลียดแน่" ดังนี้ได้ แท้จริง การบริโภคปัจจัยที่พิจารณาอย่างนั้นแล้วเก็บไว้ ต่อจากกาลได้ หากโทษมีได้เลย ดูกาว่าใช้อะไรจิรรัสวาที่อธิษฐานแล้วเก็บไว้ การพิจารณาในกาลได้นั้น เป็นการแสดงความหมดในเบื้องต้นแห่งสติเครื่อง