ความเข้าใจเกี่ยวกับการทำบาปและบุญในธรรมะ : หน้า 124/356

ประโยค ๔ - มังคลิธที่เป็นเปล เล่ม ๒ - หน้า 124 บ้าง คำว่า ปาณมติปาตปะโต ได้แก่ ฆ่าเองก็ดี ใช้ผู้อื่นให้ฆ่า ก็ดี ซึ่งสัตว์มีชีวิต พึงทราบความด้วยสามารถการใช้ผู้อื่นให้ทำ เหมือนกันทุกอย่างนี้ บางว่า สนฺธิ ได้แก่ที่ต่อรองร่้อน. บท ว่า นิศโลโล ได้แก่ การเปลี่ยนแปลงใหญ่. บางว่า เอกาธาริ ได้แก่ การล้มเรือนหลังเดียวเท่านั้นแล้วเปลี่ยน. บทว่า ปรีเปนฺน ได้แก่คัวย อยู่อาวทาง เพื่อแย่งชิงพวกคนที่สงบสุขา ฯ. ด้วยคำว่า กรโธฎ ครีติ ปาป๎ เจลักษณ์ญฺธนาแสดง (ลักษณ์) ว่า เมื่อบุคคลมั่งคั่ง ด้วย สำคัญว่า "เราทำอยู่ ดังนี้ บาปอ้อมไม่ชื่ออำนาจบุคคลท่า, บาปไม่มี, แต่สัตว์อ้อมมีความสำคัญอย่างนี้ว่า "เราทั้งหลายทำ ดังนี้." เจ้าลักโปรษณนั น็ ย่อมปฏิสนธิการทำบาปและบุญแก่โดย ประกาศั้งปงติเอว. พึงทราบวินิจฉัยในภาษาของเจ้าลักธิ มคฺคลิน ดังนี้ :- ปัจจัยเป็นไวพจน์ของเหตุนี้เอง. เจ้าลักธิมคฺคลินนั้น ย่อม ปฏิสนธิปัจจัยแห่งสัตบัณฑิตฺยมกายทุจริตเป็นต้น และปัจจัยแห่งวิชามีภาย สุจริตเป็นต้น ที่มีอยู่้นั้นแล แต่ตัวว่าหาทุและปัจจัยยังง 2. ส่วนความแห่งคำทั้งหลายว่่า นฤฺฏิ ทิณี นั้นเป็นต้น พึงอธิ เอาจากอรรถกถามญาณผลสูตร สาเลยญสูตร และนิกายนปัตต์. [๒๒๒] ภิกขาสัญญสูตรนั้นว่า "บทว่า สุตตว" คำว่า อยูด้วยมือของตนเอง. ในบทว่า สุตตว นี้ แบะประโยชน์ทั้งหลายม นิสสักคียประโยค (ประโยคชัดไป) และถาวรประโยค (ประโยค วางไว้) เป็นต้น พระอรรถกถามญาณ สงเคราะห์เข้าด้วยการทำด้วย มือของตนเอง บางว่า หุตตธินี คือ ซึ่งอาจจะมีมือ เท่า ฯ.