ใบในบวดในสวน: การดื่มสุราในวัฒนธรรมไทย : หน้า 345/356

ใบในบวดในสวน เวลาดิ่ม ให้ดื่มนํ้มนํํามากนําพ แล้วให้นํารุย ทั้งหลายตามด้วยกล่าวว่า "จงนํานํ้าหวานแห่งใบบวบมา" ทำอ่อ ใบบวบให้งอช่องที่กายได้ วางไว้ที่ปาก มาถูกของสุรา นั่น สำคัญว่า น้ำหวานแห่งใบบวบ คือน้ำหวานแห่งใบบวบ ได้นําผู้มาแล้ว มามาพังหลาย บอกว่า "น้ําน้านหาใช่น้ําสาวไม่ได้ นั่นคือสุรา." เขากล่าวว่า "เราไม่รู้จักร (สุรา) อันหวานถึงเพียงนี้ ผู้จริญ จงนำสุรามา." มามาพังหลาย บอกว่า "สุราหงดแล้ว" เขาให้แววนํากินกลิ่นสุราหล่านั้น ดื่มสุราที่นมพวกนั้นนํามารวมกับ เขา มาไปยังเรือน นอนแล้ว. บิดแม้ห้ามเขาม้อย ๆ ก็ไม่อาจจะห้ามได้ นําเขาไปยังศาล (วิบิช) ทำเขาไม่ให้เป็นบุตร (ตามกฏหมาย) แล้วให้โอเกศ (จากบ้าน). แม้เป็นเช่นนั้น เขาก็หาดยารดกดื่มสุราไม่ ไม่ทำการงาน ภายหลังมือถือกะชําสำหรับของทาน (กาปะ) เที่ยวภักขาจารอาศัยพี่เรือนคนอื่นทำกลกลิ่น. เรื่องนักเลงสุรา มาในอรรถถามหาสุตโสมขาด. [480] องนี้ ผู้ใด อ่าวว่าหนานักเป็นดัง แล้วไม่ทำการงาน. อ้างอย่างไร ? เมื่อมนุษย์ทั้งหลายลุกขึ้นแต่ชาวครูกล่าวว่า "ผู้ เจริญ มาเกิด เราทั้งหลายจะไป (ทำ) งาน," เขากล่าว (ตอบ) ว่า "หนานาวัก กระดูกจะแตก ท่านทั้งหลายไปเกิด เราก็รู้อาย หลัง" นั่งผิงไฟอยู ไม่ไปทำการงาน นัยแม้นในข้ออ้างมีร้อนนัก เป็นต้น ก็ชื่นเดียวกัน. ผู้รับ ชื้อว่า ทำการงาน ให้บูดู เพราะ