การวิเคราะห์สุขิตในพระพุทธศาสนา : หน้า 161/356

ประโยค๕ - มังคลิตที่ป็นเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 161 ที่ชินหล่ออันบัญญัติว่า เป็นสุขมิิด อันที่จริง วางเห็นปานนั้น แม้ประกอบด้วยคุณมืออวะเป็นต้น ย่อมเป็นทุพากังวัตแท้ เพราะ นำมาชั่งความพิษแก่คนด้วย แก่ชนนั้นอึ้วย" [๒๖๔] ลักษณะแห่งสุขิตตรไว้โดยส่วน ๕ ในปัญจกนิบาต อังดุตรนืีก ดั่งพรรณนามาเนิ่น ส่วนในสุขิตสูตร ในตติย- วรรครุสต์นิบาต ตรีสรไว้โดยส่วน ๔. สมจริงดังคำที่พระผู้พระภาคตรัสไว้ ในสุขิตสูตรนั้นว่า "ภิฏูทุหลาย วางอันประกอบด้วยองค์ ๔ เป็นสุขาติ หาเป็ ทุพากิไม่ ไม่มีโทษ และวิญญูชนทั้งหลายติเตียนมิได้ วางอัน ประกอบด้วยองค์ ๔ เป็นในน่ะ? ภิฏูทุหลาย ภิฏูในธรรมวัณย นี้ ย่อมกล่าวแต่คำเป็นสุขิตเท่านั้น หากกล่าวเป็นทุพากินัไม่ กล่าวแต่คำเป็นธรรมแท่นั้น หากกล่าวคำเป็นาธรรมไม่นั ก็ว่าแต่คำ แต่คำเป็นที่รึกเท่านั้น หากกล่าวคำเป็นที่รึกไม่; กล่าวแต่คำ สติยเท่านั้น หากกล่าวคำหลายในที่รึกไม่; กล่าวแต่คำ สติยเท่านั้น หากกล่าวคำหลายในแต่ละไม่; ภิฏูทุหลาย วางอัน ประกอบด้วยองค์ ๔ เหล่านี้และเป็นสุขิตไม่เป็นทุพากิ ไม่มิ โทษ และวิญญูชนทั้งหลายติเตียนมิได้" ก็แต่พระผู้พระภาค ครั้งตรัสอย่างนี้แล้ว จึงตรัสกล่าวนี้อึ่น แสดงความนั้น (ซ่า) อีกว่า: "สุตบูรกล่าวคำเป็นสุขิตว่าของสูงสุด.ภิฏู พึงกล่าวคำเป็นธรรม, ไม่พึงกล่าวคำเป็นอ่น