การวิเคราะห์ปัจจัยและสติในบริโภค : หน้า 91/356

ประโยค 4- มั้งคลัดทีปนี้นีลเป ลม ๒ หน้าที่ 91 เป็นปัจจัยอย่างนั้น ฝ่ าอาจอธิทธ พาก พวกหนึ่งกล่าวว่า “บทว่า สติ- ปจจัยตา คือ เมื่อความสติเป็นปัจจัย อธิทธ พิ contempla เมื่อปัจจัย แห่ง การบริโภคภัส มีอยู่. กว่า เอ๋ สนุตติ คือ แม้เมื่อปัจจัย มีอยู่ คำนั้น เป็นเพียงติของอาจารย์หล่านั้น. จริงอย่างนั้น ปัจจัย- สันนิษิตศติ ย่อมบูรสุทธิ์ได้ดีสำหรับเป็นเครื่องพิจารณา หามรสุทธิ์ ได้ด้วยอากาศกล่าวว่าความเป็นเองแห่งปัจจัยไม่.” ในอนุฎิกวิจริวินนี้ ท่านกล่าวว่า “เป็นคำว่า สติปจจัยต ดังนี้ อาจจะย้ำนักกล่าวความว่า “บทว่า สติปจจัยต ความว่า เมื่อปัจจัยมีอยู่ คือ เมื่อเหตุแห่งการบริโภคภัส มีอยู่ อย่างนี้บ้าง- พึงถือเอาความของอาจารย์บางพวก แมเหล่านั้นอย่างนี้ว่า บทว่า ปฏุโทษ คือ เมื่อ ลักษณะสภาพแห่งปัจจัยมีอยู่คู่กัน. เพราะสติไม่บรมฤทธิ์ ได้ด้วยอากาศกล่าวว่าความเป็นเองแห่งปัจจัย. พึงทราบความต่าง ๆ กัน แห่งการขาดแห่งสติเล่านี้ อย่างนี้ คือ ด้วยคำว่า ปริโภค อธปุณฑสต อปปติ นี้ พระอธิฎารกาจย่อมแสดงการขาด แห่งปฏิญญาสังสรรค, หาได้แสดงการขาดแห่งปัจจัยสันนิษิตแล้วไม่ เพราะปัจจัยสันนิษิตนั้น ปริสุทธิ์ได้ด้วยสติเป็นเครื่องพิจารณาปัจจัย ที่ล่วงแล้ว (คืออดิปปิ๋จกบวก) ที่ท่านแสดงการขาดแห่งปัจจัย สันนิษิตศิลา ในเพราะสติขั้นนั้น และในเพราะปัจจัยนอกนั้น คือง การกล่าวก็การบรรโภคนี้เป็นอภิต.