การศึกษาภิญญาและการดูแลมารดาในพระธรรม : หน้า 210/356

ประกอบ ๑ - มังคัคคีที่เนินเปล ลำเลียง ๒ - หน้าที่ ๒๑๐ ฉะนั้น." [๒๐๒] กิในอรรถากาถชาครณวัดดนี้ เพื่อแสดงว่า "ภิญญามีฤทธิ์ตลอดด้วยความรักอันร้อนซึ่ง 'ผู้นี้เป็นนรชนของเรา' เป็นอาบัติทุกอย่างเดียว" ท่านจึงกล่าวว่า "อนามสนเตน." ด้วยเหตุนี้ ในอรรถากถา ทายสังกัดสกิลกาบ ท่านจึงกล่าวว่า ความนี้ไว้ว่า "ถ้าภิญญเห็นมารดุกระแสธารไป ไม่ควรถูก ต้องด้วยมือทีดีๆ พิ้งว (ส่ง) แล้ว แผ่นกระดาน ก่อนกลั้ว หรือ ก่อนไม่ไปข้างหน้า เมื่อเผือเป็นดัชนนั้นไม่มี, แม่ผักกาสะก้วควรวาง ไว้ แต่ไม่ควรพูดจองั้นจับที่ผ่ากกาสะกวะนี้, เมื่อมารดาควรผ้ากาสะกวะ แล้ว จึงฉบับด้วยทำไมใจว่า 'เรามารดับธาร' ถามมารดาลัว ใช่รึ พึงไปข้างหน้าๆ ปลอบโยน. ถ้ามารดูกำพัด ขึ้นคอหรือ จับมือภิญญาก็เป็นอุตรโดยเร็วไซร้, ภิกษุไม่ควรถลัดเสื้อด้วยกล่าวว่า 'งหลักไป' หญิงแก, ควร (ช่วยส่ง) ให้ลงบนก. ถามมดคลา หล่ม ตกบ่อใช่รึ? ภิกษุพึงโยนเชือกหรือผ้าลงไปในที่นั้น เมื่อมารดา จับเชือกหรือผ้าผืนแล้ว พึงสาวขึ้น, แต่ไม่ควรถูกต้องเลย." [๒๓๓] ภิกษุแม้ในสังฆามารดิกาเหล่านั้น ก็ไม่เป็นเวชบรรรม แม่ในเพราะการให้นามมูฏิบัตมาเป็นดัง ถังไม่มีการ ยังสักธานให้ตกไป. ด้วยเหตุนี้ ในอรรถากาถชาครณวัดดุ ท่านจึงกล่าวว่า