บทธรรมของพระวิบูลย์ปฏุก : หน้า 1/409

คำนำ พระวิบูลย์ปฏุก แน่งออกเป็น ๕ คัมภีร์ คือ มหาวิบูล ภูคูนี- วิเศษ มหาวรรณ จุตวรรธ และปริวาร มีอรรถถกฺา ชื่อสมุจ- ปลาสถกฺ อันเป็นผลงานของพระเกจ์ชาวชมพูทวีป ชื่อพุทธโมย- นาย รุนาขึ้น เมื่อพระพุทธศาสนาล่วงไปได้ประมาณพันปี พระ เถรรูปนี้เป็นมหาปราชญ์ ที่ผูกพุทธศาสนชนรู้กันมากในประเทศที นับถือศาสนาฝ่ายเวทนาทั้งหลาย เพราะท่านได้แปลคัมภีร์วัตรรอดก พระไตรปิฏกจากภาษาสิงหลมาเป็นภาษาญี่ปุ่น จัดว่าเป็นงานใหญ่ ชั้นสำคัญ เป็นมรดกตกทอดมาถึงเราท่านทุกวันนี้ เมืองไทยได้ ใช้อีกวิธีที่ท่านรจนไว้ เป็นหลักสูตรการศึกษาพระปรีชาธรรมแต่ ประโยค ป. ธ. 3 ถึงประโยค ป. ธ. 8 โดยเฉพาะสมุนปลาสากิกา อรรถกฺปวินิจฉัยที่ท่านรจนไว้ โดยเต้าใส่โครถราวากเดิม คือ มหาวรรณ มา peří และกรุ่น เป็นหลัก ดังปรากฏใน อรมภกฺ ปญฺฉมัณฑก สมุนปลาสากิกา อรรถกฺปวินิจฉัย ที่จะระพิมพ์เป็น อักษรไทย ท่านแบ่งเป็น 3 ภาค คือ ภาค 1 พรรณนามในคัมภีร์ มหาวิกัป เริ่มด้วยพาหินทาน เวญญาณฑ์ และปริติ khác ที่เรียก ว่าอักขิกรรม, ภาค 2 พรรณนาความในมหาวิกัง ตั้งแต่สังฆาทิเสส ถึงเสวยอวัคฺ และในภาคนี้ก็ง, ภาค 3 พรรณนาความในมหาวังวรรค ฉวรรธ และปริวาร ภาค 1-2 องค์กรศึกษาคณะสงฆ์ไทย ได้ประกาศใช้เป็นหลัก สูตรประโยค ป. ธ. 3 วิชาแปลคมจเป็นไทย และใช้เป็นหลักสูตร ประโยค ป. ธ. 8 วิชาแปลในสมุจฉบันนี่ ก็คือรดกทั้งหมดหลาย ซึ่งแก้ความพระบาณนี้ พระอาจารย์ผู่ รจนามีความมุ่งหมายเพียงเพื่อจะแปลเผยเนื้อความที่ยังลับ ไว้โดยอรถ