ปฐมสัมมาปฏิสนธิ จากกามภพ ๑ : หน้า 375/409

ประโยค) - ปฐมสัมมาปฏิสนธิ จากกามภพ ๑ - หน้าที่ 370 เหตุแห่งความใฝ่พระ ทัยอยู่ว่า " เหน่าชนผู้หน้ากในธรรมของเรา อย่า ได้เสื่อมไป " ดังนี้ พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ทรงหนัในธรรม ทรงอธิษฐานพระธรรม และ เหมือนอย่างว่า พระผู้พระภาคเจ้าของเรา ทั้งหลาย ได้ทรงแสดงธรรมโดยพิสดาร จูด ( จากเทศนา ) ยัง มหาสมุทราสา ให้เต็มเปี่ยมอยู่ ฉันใด พระพุทธเจ้าทั้งหลาย มี พระวิปัสสนิเป็นต้นหล่านั้น หาได้แสดงธรรมฉันนั้นไม่. ถามว่า " เพราะเหตุไร ? " แก่ว่า " เพราะความที่สัตว์ทั้งหลาย มีฤทธิ์ คือกลัดในใจกัญญ์น้อยบางง. " ดังได้กล่าวมวา ในกาลแห่งพระพุทธเจ้าเหล่านั้น สัตว์ทั้งหลาย มีอายืนาน ได้เป็นผู้มีลักษณะอิสีอิสรในใจใจกัญญ์น้อยบางง. สัตว์ เหล่านี้ พอได้คล้ายแม้พระคาถาเดียว ที่ประกอบด้วยสัจจจ์จะ ๔ ย่อม บรรลุธรรมได้ เพราะเหตุนี้ พระพุทธเจ้าทั้งน้า จึงไม่ทรงแสดง ธรรมโดยพิสดาร ก็เพราะเหตุนันนั้นแล นงรัตตรูคลาสนของ พระพุทธเจ้าทั้งนั้น คือ สุตตะ เคยนฺ เมยายกสัญญา คาถา อุทาน อิตุตตคตะ ชาดก อุทุบธรรม เวทัสส จะ ได้มัน คำมา. ความที่ องค์สัจจูคลาสมมีฤทธิ์สตูะเป็นต้น ที่พระผู้มีพระภาคเจ้า สร่าไว้ในคำว่า " อุปปญญา " เป็นนั้นนั้น เป็นต่าง ๆ กัน ข้ามเข้าได้กล่าวไว้แล้ว ในพระนปฐมสัมมัสสังดิผัน. [ พระวิปัสสนิเป็นต้นน่าได้ทรงบรรลุสภาวะเป็นต้นไม่ ] หลายบที อุปปญญุต ฯลฯ สุตากาน สัญาบท ความว่า