ประโยคปฐมมนต์ป่าสักแก่นกล : หน้า 67/409

ประโยค - ปฐมมนต์ป่าสักแก่นกล ของ - หน้าที่ 62 คนอื่นใคร จะนั่งหรืออนบนอาสนะหรือที่นอนของสัตว์ผู้รับสุทธิ่งซึ่ง มาจากพรหมโลก ย่อมไม่ได่. เวลาใด ดิสสมานันไปเรือนของ อารย์ เวลา นั้น พวกเรา ก็เอาข้าวกลุ่มเตียงและตั้งของเขา ห้อยไว้. พระเณรคิดว่า " บัดนี้ เป็นกาลที่จะให้นามพวจได้" และเราก็มา ที่บ้านแล้ว, ทั้งการพูดอะไรก็ มามาก็ได้. เอาเถิด บัดนี้ การพูดจะอะไร ๆ กับมานพก็มิได้เกิดขึ้น, เอาเถิด บัดนี้ บัดนี้ บัดนี้. ถ้าจะพูดจะอะไร ๆ ก็ได้. เขาตีความว่า " เมื่อมานพนี้มีความคุ้มครองสงบแล้ว, จึงได้ พูดอย่างนี้ว่า " ดูเถอะนามพ พี่ท่านรู้มั้ยอะไร ๆ บ้างหรือ ? " มานพนี้ คำว่า " ข้าเต็มจะพิธรรจ์ญู ! ในเวลานี้ เมื่อจะผม ไม่รู้มั้ย, คนอื่นใครเล่าจะรู้ได้" ดังนี้แล้ว ก็ (ชื่อ) ถามพระ เณรว่า " ก็ท่านเล่า รู้มั้ยหรือ ? " พระเณร พูดว่า " จงถามเมิณ จากนี่, ท่านถามแล้ว อาจ จะรู้ได้. "