ปฐมสัมผัสคำสักการะแปล ภาค ๑ : หน้า 251/409

ประโยค - ปฐมสัมผัสคำสักการะแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 246 จำเดิมแต่มากาลที่มาถึง โดยประกะน้ออันนี้ ด้วยพระจักษ์อันเอกอัคนี ด้วยพระกรุณาอย่างเดียว ทรงกำจัดความมิด ในหัยของพราหมณ์ ดูพระจันท์เพ็ญลูดูพระอาทิตย์ ในสรรกาล ลอยอยู่ในอากาศ อันปรากจากเมฆ จะนั่น เพราะพระองค์ทรงแทนตลอดธรรมชาติ อันใดแล้วถึงความงามแห่งเทวา ธรรมชาตินั้นพระองค์แทนตลอด ดีแล้ว ทรงแสดงอิฏกโกลกดูเหล่านั้นเอง โดยประกะอย่างอื่น จากปริยายั้น ๆ แล้ว เมื่อจะประกาศความแผ่ไปแห่งพระจักษ์ของ พระองค์ ลักษณะแห่งตำ ครับคุณพระองค์ทรงได้แล้ว โดยความ ที่พระองค์ค์ได้ทรงหวั่นไหว เพราะโลกธรรม ~ ความที่พระองค์มีจิต เสมอด้วยแผ่นดิน และความที่พระองค์มิอาจไม่กำรีบเป็นธรรมซ่ออีก ทรงพระดำริว่า "'พระมหาเนีย" ย่อมทราบความที่เป็นใหญ่ ด้วย เหตุมีความเป็นผูมิผงกอนบนศีรษะ มีฟันทัก มึงนึกเที่ยวเป็นดั่ง อย่างเดียว แต่รู้ไม่แล สิ่งตนอนชาติติดตาม ชารังรัด พายิ ครอบงำ มรณกำจัด เป็นจุดกลักดูในวัฏฏะอันจะพิทักษายวันนนี้แล้ว ถึงความเป็นการนอนหายในพรุ่งนี้ อีกพระมหานี้มาสำหรับของ เราด้วยความอุดมทะหใหญ่, ขอให้ทราบของพราหมณ์นั้นง เป็นไปกลับด้วยประโยชน์เกิด" ดังนี้แล้ว เมื่อจะแสดงความที่พระองค์ เป็นผูเกิิดก่อน ซึ่งหาอุเทียมถึงพระองค์ได้ ในโลกนี้ จึงงพระ ธรรมเทศนาให้ธัญแก่พราหมณ์โดยย่าวา " เสวยอาปิ พราหมณ์" เป็นต้น.* บรรดาบทเหล่านนั้น บทว่า เสวยอา เป็นนิบาต ลงในอรรถ คืออุปมานิ บิพพ์ เป็นนิบาต ลงในอรรถ คือสมัภวะ พระผูมี