ปฐมสัมปทานสัททากาแปล ภาค ๑ : หน้า 335/409

ประโยค) - ปฐมสัมปทานสัททากาแปล ภาค ๑ - หน้า ที่ 330 เวภฏพรหมานมั่นได้ถือรู้สึกตัว ในคำว่า" เอว่า วุฏฐู วรรณโช พฤถุมโน" นี้มีอธิบายว่า "เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ทรงอนุเคราะห์แผ่โลก อะทะทรงอนุเคราะห์ พรหมมิ ได้สถาความที่พระองค์เป็นผู้เจริญและประกาศิทธิสุด ด้วย อธิษฐาน มั้ย่คำว่าอย่างนี้" เวภฏพรหมนมั่นมีความเต็มเปี่ยมไป ด้วยความแผ่ผ่านไปแห่งดี KNOWพพระผู้มีพระภาคเจ้า เป็นผู้ เจริญและประกาศิทธิสุด ด้วยอธิษฐานนั้น จึงตั้งนินิเองว่า" เรา ได้กล่าวว่าพระสัทพญญูผู้ประกาศิทธิสุดว่าโลกทั้งมวล ทรงประกอบด้วย พระคุณทั้งปวง ชื่อเช่นนี้ว่า' ไม่ทรงทำรามิภาวะการบำให้เป็นต้น แก่นชนเหล่าอื่น" เอ้ย ! น่าตีบันดาไม่รู้จะอะไรเสร็จบ่นๆ หนอ" ดังนี้ จึงตกลงไว้ว่า"ดังนี้ พระผู้พระภาคเจ้า พระองค์นี้ ชื่อว่าเป็น ผู้เจริญที่สุดในโลก เพราะอธิษฐานว่าเป็นผู้เเสร็จสุด ด้วยอธิษฐานชื่อว่า เป็นผู้ประกาศิทธิสุด เพราะอธิษฐานว่า ไม่มีผู้สมควรด้วยพระคุณทั้งปวง" แล้วได้กล่าวคำนี้นะพระผู้พระภาคเจ้าว่า" ท่านพระโคดม เป็น ผู้เจริญที่สุด ท่านพระโคดม เป็นผู้ประกาศิทธิสุด." ก็แล่นการาบูล อย่างนั้นแล้ว เมื่อจะชมเชยพระธรรมเทนา ของพระผู้พระภาคเจ้า นั่นอีก จึงได้กล่าวว่าลา ว่า " ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ! พระดำรัสของ พระองค์ น่าชมเชยยิ่งนัก" ดังนี้เป็นต้น. [ อรรถกถายอหิลักษณ์คำกล่อมในอรรถ ๔ และ ๕ อย่าง] ในคำว่า" อภิฏกุนุต" เป็นต้นนั้น มีวิธีฉงเฉงดังนี้:-