พระราชาและพระเถร: การสนทนาในพระคัมภีร์ : หน้า 135/409

ประโยค(ฉบับ) - ปฐมสมุดปกอักษรพิเศษ ภาค ๑ หน้า 130 พระราชา. ชนผู้ที่มีเนื้อญาติ มีมากว่าสุผู้เป็นญาติ ท่านผู้เจริญ! พระเถร. ยกเว้นผู้ที่เป็นพระประยูรญาติจงของพระองค์ และผู้ที่ไม่มีพระประยูรญาติเสียแล้ว ใคร ๆ คนอื่น มึอยู่หรือ ? ขอถวายพระพร! พระราชา. มี คือ ข้าเจ้าเอง ท่านผู้เจริญ! พระเถร. ดีละ มาหาพิศ! ขึ้นชื่อว่าว่าไม่จาคดี ของตน ทั้งจะไม่จาคญาติ (ของตน) ก็หาได้. [ พระราชพร้อมด้วยข้าราชบริพารดำรงอยู่ในใตรสรณคมน ] ลำดับนั้น พระเถรคิดว่า " พระราชเป็นบัณฑิต จักรงสามารถกู้ธรรมได้" ดังนี้แลจึงจงแสดงจูหุพันธิไทปมสูตร. ในเวลา บกนา พระราช พร้อมด้วยข้าราชบริพารประมาณสี่หมื่น ดำรงอยู่ในใตรสรณคมน์แล้ว. ก็ในขณะนั้นเอง พนักงานห้องเครื่อง ก็หันพระระหารถมา ทูลถวายแต่พระราชา. ส่วนพระราชากำลังทรงดับพระสูตรอยู่ ได้ทรง เข้าพระฤทธิ์แล้วอย่างนี้ว่า " สนฺนาะกบุตรเหล่านี้ ไม่ควรจะฉัน ในเวลานี้". แต่ท่านอร ทรงดำริว่า " ก็คีฑาที่เราไม่จำแล้วบริโภค ไม่ควร" ดังนี้แล้ว จึงรสาธามว่า " ท่านผู้เจริญ พวกท่านจำฉัน หรือ?" พระเถร. ขอถวายพระพร มาหาพิศ ! พวกอาตมภาพ ไม่ควรฉันในเวลานี้. ๑. ม. มูล ๑๒/๑๒๓๖