ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ปฐมสมเด็จพระกษัตริย์ทอด
สามารถ มีพระราชสืบสานหรือเกินกว่า สับ ให้จบสมบูรณ์ได้:- " ในภาค
ที่สงมีถึงความเป็นหมู่ใหญ่ด้วยภิกษุรัตนาภิ
ได้ทรงบัญญัติสอง
สิกขาบท.
บวกว่า " เวทุปลุมหฤต " มีความว่า ความเป็นหมู่ใหญ๋
ด้วยความเป็นหมู่เพลงหลาย. จิงอยู่ สงยังไม่ถึงความเป็นหมู่ใหญ่
ด้วยความเป็นหมู่แพร่หลาย ด้วยอำนาจภิกษุหลายผู้เป็นพระเถระ
ผู่ใหม่และผูนกลางเพียงใด เสนาะสะออมเพียงพอกัน, อาสวุฒูา-
นียธรรมมากเหล่า ก็ยังไม่เกิดขึ้นในศาสนาที่งดงั้น, แต่เมื่อสงยัง
ความเป็นหมู่ใหญ่ ด้วยความเป็นหมู่แพร่หลายแล้ว อาสวุฒูา-
นียธรรมเหล่านั้นย่อมเกิดขึ้น. ที่นั่น พระศาสดาอ่อนทรงบัญญัติสิกขาบท.
สิกขาบทที่ทรงบัญญัติในเพราะสงยังความเป็นหมู่ใหญ๋ ด้วยความ
เป็นหมู่แพร่หลาย ใบบรรดาความเป็นหมู่ใหญ่เหล่านั้น บันฑิตผิง
ทราบตามนี้ว่า " องค์ ภิกษุใด พึงสำเร็จการนอนร่วมกันกับ
อนุปสัมปนั่นเกจสองอัน ภิกษุนี้ต้องปฏิจจ์. องิง ภิกษุใด
พึงให้นามสบานาอุปสมบทตามปี นางภิกษุณีนัน ต้องปฏิจจ์.
องค์ นางภิกษุณีใด พึงให้นามส าบานาอุปสมบทปีละ ๒ รูป นาง
ภิกษุณีนัน ต้องปฏิจจ์.
บทธว่า " ลากคุมฤคตุ" มีความว่า ความเป็นใหญ่เป็น
ยอดแห่งลาผิว่า " ความเป็นใหญ่ใจ เป็นยอด จีอสมสุด
แห่งลาผิว่า" อีกอย่างหนึ่ง ถึงความ
๑ วิ. มหา. ๔/๑๐๐.