ปฐมสมณปาสาณกา - ภาค ๑ หน้าที่ 157 : หน้า 162/409

ประโยค - ปฐมสมณปาสาณกาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 157 ตั้งต้นภูมิภูธรเทวา ได้ให้สัญญาเป็นไป จนกระทั่งเหล่าเทพ พรหมภายกว่า เมื่อพระราชา ทอดพระเนตรเห็นปฐมาธิยิ่ง มีพระราชอังอัณฑะอ่อน ปิดถูกต้องหายระหว่างมือได้ ประทับบนอัญชลีอยู่บนอังสาแล ต้น มาไพรภูมิ ได้ประดิษฐานอยู่ในกระถางทอง ด้วยจำนวนรวดร้อย รากใหญ่ ๑๐ ราก ได้หยั่งลงดินกระถางทอง รากที่เหลือ ๘๐ ราก ถึงเรือนกองงานขึ้นโดยลำดับ หยั่งลงอยู่ในเบ้คตที่ผสมด้วยของ หอม เมื่อดอกมาไพร สักการะประดิษฐานอยู่ในกระถางทองอย่างนั้น แล้ว มาหาปู่โพธิ์ สถาวะประดิษฐานอยู่ในกระถางทองอย่างนั้น แล้ว มาหาปู่พิทักษ์วันไหว เหล่าเกรี้องทวยเทพ นับถือเล่นไปใน อากาศ ความโกลาหลเป็นอันเดียวกัน ตั้งแต่พิมพ์จิฏฐิพลธ สติบ่ม ได้กิ่งก้อยเป็นอันเดียวกัน เพราะความโกลาหลเป็นอันเดียวกัน เพราะ เสียงสาคราแห่งทวยเทพ เพราะการทำเสียงชิง ๆ แห่งเหล่า ยักษ์ เพราะการกล่าวชมเชยแห่งพวกอสุร เพราะการปรบมือเหงาพวก พรหม เพราะการคำนวณแห่งหมู่เมฆ เพราะความร้องแห่งมวยสัตว์ สิ่งเท่า เพราะความบันเทิงแห่งหลาปี (และ) เพราะความอุ่นใจ เฉพาะตน ๆ แห่งพันนาคดลาวตรวจตร์ทิ้งปลง จุลพรรณรัสสี พวยพุ่งออกจากแต่ละผลในกิ่งทั้ง ๕ แล้วก็พุ่งขึ้นไปจนถึงพระโลก เหมือนทำจักรวาลทั้งสิ้น ให้ต่อเนื่องกันดับคร่อนเรื้อนแก้ว จะนั้น [ ถึงต้นมาไพรสอทยู่อยู่ในท้องฟ้า ๓ วัน ] ก็แล้ว จำแต่แต่ขณะนั้นไป ต้นมาโพธิ์ก็เข้าไปสู่เสน่ห์มณฑ ซึ่งเต็มไปด้วยมะ แล้วดำรงอยู่ข้น ๓ วัน. ใคร ๆ ก็ไม่เห็นต้นมา-