การสนทนาระหว่างพระราชาและพระเถร : หน้า 136/409

ประโยค(ฉบับสมบูรณ์) - ปฐมสัมมนาเทศกาลแปล ภาค ๑ - หน้า 131 พระราชา. ควรฉันเวลาไหนล่า? ท่านผู้ใริญ! พระเถร. ควรตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นไป จนถึงเวลากลางวัน ขอถวายพระพร! พระราชา. พวกเราไปสู้พระนครกันเถิด ท่านผู้ใริญ! พระเถร. อย่าเลย มาหาผิด! พวกอาคามาภาพพักอยู่ในที่นี่เหลาะ. พระราชา. จ้ะแต่พระคุณเจ้าผู้ใริญ! ถ้าพวกพระคุณเจ้าจะพักอยู่(ในนี้) ไงร้าย, ขอเด็กลคนนี้ จงมาไปบำบัดเจ้า. พระเถร. ขออวยพระพร มาหาผิด! เด็กคนนั้นรบสุดแล้ว รู้แจ้งพระศาสนาแล้ว เป็นปิพพาซาเปกะ (คือผู้งมจะบรรชา) จักบรรพชานบัดนี้ พระราชา ทรงรับสั่งว่า "ข้าแต่พระคุณเจ้าผู้ใริญ ถ้ چنینนั้น พรั่งนี้ ข้าเจ้าจักส่งสมา (รับพวกพระคุณเจ้า), ขอพระคุณเจ้า ทั้งหลาย พึงขึ้นรถนั่นมาเถิด" ดังนี้ ถวายบังคมแล้ว ก็เสด็จกลับไป. [ สมณสามเณรประกาศโมฆนานกเวลาฟังธรรมท่ามกลางกอง ] พระเถร เมื่อพระราชสั่งดีเลิศไปไม่นานนัก จึงเรียกสมุน- สามเณรมาสั่งว่า " สมุน เธอไปบำบัดเวลาฟังธรรมเถิด." สมณสามเณรเรียนถามว่า " ข้าแต่ท่านผู้ใริญ! กระผมจะ โมฆนาถึงได้ยืนดอกที่มีประมาณเท่าไร?" พระเถรสั่งว่า " จงโมฆนาทำให้ได้จนสุดเท่าที่มี." สาระเถรรับธราบัญว่า " ข้าแต่ท่านผู้ใริญ! คือ่" แล้วก็เข้า