ประโยชน์ของปาพนในพระพุทธศาสนา : หน้า 338/409

ประโยค(ตอน) - ปฐมสันตปาปทาศาสนาแปล ภาค ๑ หน้าที่ 333 [ ปาพนมีความดี ๑๘ อย่าง ] บัณฑิต พึงประกอบปาพนจ์ ด้วยเหตุทั้งหลายมีอย่างนี้ คือ:- พระดำรงของพระโคดมผู้เจริญ ชื่อว่านิพพานัก เพราะยังโทสะ ให้พินาศ ชื่อว่านิพพาน เพราะให้บรรลุคุณ ๑ องค์ เพราะให้เกิด ศริทธา ๑ เพราะให้เกิดปัญญา ๑ เพราะเป็นไปกับด้วยอรรถ ๑ เพราะเป็นไปด้วยพยัญชนะ ๑ เพราะมีอัตตะขันธ์ และมีเนื้อ ความลึกซึ้ง ๑ เพราะไฟพระโคดม ๑ เพราะเข้าถึงหยัก ๑ เพราะไม่ ยกตนขึ้นอวดอ้าง ๑ เพราะไม่นับถือ ๑ เพราะเย็นด้วยพระกรุณา ๑ เพราะทรงตรัสด้วยพระปัญญา ๑ เพราะเป็นที่ร่ำรวยแห่งคลอง ๑ เพราะทนต่อความยำยี่ได้อย่างเศษ ๑ เพราะฟังอยู่ก็เป็นสุข ๑ เพราะ ใคร่รวดอยู่ก็มีประโยชน์ ๑ ดังนี้ [ เวชปฐมมหามชเชพระธรรมกถา โดยอุปมา ๔ อย่าง ] แม้น้อยหน้าแต่นันไป เวชปฐมมหามชาเน ย่อมชมเชยเทคนิคา นั้นแล ด้วยอุปมา ๕ ข้อ บรรดาบทเหล่านั้น น Baptา นิฏฐภูชิต คือ ภาชนะที่วางวรรคว่า ปากไว้ หรือมีที่ปิดอยู่าได้ บทว่า อุตุกุชณุย เป็น พิงงายปากขึ้น บทว่า ปฏิจฉนุน เป็น ที่เขาปิดไว้ด้วยวัตถุภูมิญาณและใบไม้เป็นต้น บทว่า วิวรายูย เป็น พิงงี้ปิดฉัน บทว่า มุทธาลสก เป็น คนหลงทิศ