ปฐมสันนาปาฎกากแปล ภาค ๑ - สาระสำคัญ : หน้า 246/409

ประโยค (ตอน) - ปฐมสันนาปาฎกากแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 241 สรรคด้วยโลกะ ๘ คง และ โทสะอันบังเกิดขึ้นในจุลสติ ๒ คง ด้วยอารามิรร อื่นๆ ตรงจากขาดสุขแห่งโมหะอันเกิดแต่อตุค ทั้งหมดไม่มีเหลือ ด้วยอารามิรร ตรงจากขาดสุขแห่งอุตุศรรธรรม อันลากมที่เหลือ นอกจากโลกะ โทสะ โมหะ ทั้ง ๓ นั้น ด้วยรร ตามสมควร จึงทรงรับรองบรรยายอีกรู. [เวรัญชูพราหมนต์กล่าวหวากพระพุทธองค์ว่าเป็นผู้รังเกียจ] พราหมณ์เข้าใจว่า "พระสมณโคดม พระอรรถจะรังเกียจ กรรมคือมารบสำหรับสูญมัจจุภารบไว้หลาชังผู้ตรัยยฉันเป็นดัชนี เพราะเหตุนี้ พระองค์จึงไม่ทรงกระทำกรรมมัน" จึงกล่าวพระผู้ม พระภาคอีกว่า "พระโคดม ผู้เจริญ เป็นผู้รังเกียจ." แต่พระผู้ม พระภาคเจ้าทรงพิจารณาเห็นความรังเกียจดังนั้น (เมื่อ) ในพระองค์ เพราะพระองค์ทรงรังเกียจเด็จกาจฉันเป็นดัชนี. พระองค์ตรัสอธิบายไว้ อย่างไร ตรัสอธิบายไว้ว่า " ทรงรังเกียจ ทรงละอาย กายทุจริต ๓ วิฎฑูริต ๓ มโนจุริต ๓ และความเข้าถึงความดีพร้อม ความเป็น ผู้มีความพรั่งพร้อมด้วยธรรมทั้งหลายที่เหลือ วันนบูรณ์นั้นนี้ชื่อว่า ชั่วช้า เพราะอรรถว่าสเวราม ที่อ่าวอุกแต่ เพราะอรรถว่า เป็น ความไม่ลาด แม้ทั้งหมด เหมือนบูรณ์ผู้ชาตินะระดับ รังเกียจอุก ฉะนั้น จึงทรงรับรองบรรยายอีกร้องอีก." บรรดาบทเหล่านี้ บอกว่า กายทองจริง เป็นต้น พึงเห็น ติเตียนวิภัตติ ลงในบรรดาแห่งตุลอวิภัตติ