ลูกไก่และความสำคัญของการออกจากไข่ในพระพุทธศาสนา : หน้า 253/409

ประโยค (คง) - ปฐมสมุนไพสลากทานเปล ภาค ๑ - หน้าที่ 248 และจงอ้าปากจะแข็ง. ลูกไก่ทั้งหลาย ( ที่อยู่ข้างในกระเปาะฟอง ) ย่อมดึงความแก่ตัว. แสงสว่างข้างนอก ย่อมปรากฏอยู่ข้างใน เพราะ กระปะไข่บาง. เวลแสงสาวปรากฏอยู่บนั้น. ลูกไก่เหล่านั้นฝันอยู่ ว่า " นานแทหนอ พวกเรานอนอัปปิและเท้าของในที่คืนแถบ และ แสงสว่างข้างนอก ก็กลังปรากฏ, บัดนี้ ความอยู่ของมันสบาย จักมีแก่ พวกเราในแสงสว่างนี้" ดังนี้ มีความประสงค์จะออกมา จึงเอาทั้ว กระทะกระเปาะฟองไม่ยื่นออกมา. ต่อจากนั้นกระทะฟองไม่มัน ก็แตกออกเป็นสองเสียง. ลูกไก่ทั้งหลาย ก็อออกมาตับปลง ร้องปลง ตามสมควรแกนั่น. เก็บบรรดาลูกไก่เหล่านั้น ที่ออกมา อยู่อย่างนั้น ตัวใดออกมาก่อนว่าเขา " ตัวพี่ " เพราะฉนั้น พระผู้มิพระภาคเจ้า มีพระประสงค์จะความที่พระองค์ เป็นผู้ใหญ่กว่าเขาให้สำเร็จด้วยอุปปิมัน จึงตรัสมาพาหว่าว่า " บรรดาลูกไก่เหล่านั้น ลูกไก่ตัวใด พึงเอาปลายเล็บเท้าหรือจะออก ปากกระทะกระเปาะฟองไม่ออกมาได้ โดยความสมควรดีก่อนว่าเขา, ลูกไก่ตัวนั้นควรเรียกว่าระอะไร ? " บรรดาลูกไก่เหล่านั้น บอกว่า กูกูจุดปกนั่น คีอรรถลูกไก่ ทั้งหลาย. หลายทว่า กินิด สุภาสูญ จงนิยา ความว่า ลูกไก่ตัวนั้น ควรเรียกว่าอะไร ? คือ ควรเรียกว่า "" พี่ หรือ น้อง " เล่า? คำที่เหลือมีใจความอย่างนี้ ลำดับนั้น พราหมณ์ กรรณูว่า " ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ !