การพิจารณาความพอใจและการสงัดในธรรม : หน้า 264/409

ประชโยค) - ปฐมสมัดปภาสภาแปล ภาค ๑ - หน้า ที่ 259 กุลสตรีท ที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสไว้ในวงภิวนั้นนั้นแล โดยนัยเป็นต้นว่า "ความพอใจ" ชื่อว่า กาม" แม้งทั้งหมดเหล่านั้น บนันติพิพํหน่าว่า ท่านสงเคราะห์ด้วยวา่า วามมี" นี้แล้ว. ก็มือเป็นเช่นนั้น สองวา่า "วิญฉา กาม" หมายว่า "สงัดแล้วเทียว แม้จากวัตถุภูมทั้งหลาย" ดังนี้ ก็ใช้ได้. กายวิวภา ยอมนเป็นอำน่ารําค่าว่าแล้ว ด้วยความสง่าจากวัตถุภูมมั่น. หลายทว่า วีรจ ฉกุณศรี ธรรมมิ หมายว่า" สัง๖ แล้วจากกิเลสตุามทั้งหลาย หรือจากอุคฺคสงธรรมทั้งปวง" ดังนี้ ก็ใช้ได้. จิตวิวา ย่อมเป็นอันท่านกล่าวแล้ว ด้วยความสง่าจากกิเลสกาม หรือจากอุคฺคสงธรรมทั้งปวงนั้น. ก็ธรรกายวิเวกและจิตวิวา ๒ อย่างนี้ ความสง่ากามสุข เป็นอันท่านประกาศแล้ว ด้วยกิจกุว้อันดี เพราะกล่าวถึงความ สง่าจากวัตถุภูมุทั้งหลายมันเอง, ความประคองแห่งสุข เป็นอัน ท่านประกาศแล้ว ด้วยจิตวิวา ข้อที่ ๒ เพราะกล่าวถึงความสง่ จากกิเลสกามทั้งหลาย. อันนี้ บรรดาทั้ง ๒ ตามที่กล่าวแล้วนั้น๚ํนฺ การะสัง๖ พึงรู้ว่า ท่านประกาศแล้ว ด้วยบทแรก, การะสัง๖ ท่านประกาศแล้ว ด้วยบทที่ ๒ การะเหตุแห่งความอยาก พึงรู้ว่า ท่านประกาศแล้ว ด้วยบทแรก, การะเหตุแห่งความโมหา พึงรู้ว่า ท่านประกาศแล้ว ด้วยบทที่ ๒, ความบริสุทธิ์แห่งการประกอบ