ปฐมมัณฑปในศาสนาพุทธ: บทสนทนาของพระราชาและพระกุมาร : หน้า 87/409

ประโยค-ปฐมมัณฑปในศาสนาพุทธ ภาค ๑ - หน้าที่ 82 ไม่ไกล ครั้นทอดพระเนตรเห็นแล้ว ท้าวเธอก็ทรงพระjingดังนี้ว่า " เราประสงค์จะถวายบาลพระอุปถัมภ์นี้ไว้ในตำแหน่งอุปราช จำเดิม แต่เวลาอดิสราญพรหมจรรย์แล้ว ก็จริงอยู่ ถึงอย่างนั้น การบรรพชาสละ เป็นคุณชาติดูดูกว่าตำแหน่งอุปปราชเสียอีก." ลำดับนั้น ท้าวเธอ จึงทรงรับสั่งพระกุมารว่า " พ่อ ! ลูกจะสามารถบวชได้ไหม ?" พระกุมาร แม้ตามปกติ จำเดิมแต่ลำพระศิสลุมภ์แล้ว ก็มีพระประสงค์อากกะจะพออยู่ที่เดียว พอได้ทรงสรรพระราชดำรัส ก็เกิดพระปราโมทย์เป็นอย่างยิ่ง แล้วทรงถามว่า " ขอคุณสมมติ- เทพ ! หมอฉันจะแบวร, ลูกจะหมอม่อม ทรงพระบรมราชานุญาต ให้ ทรหมอม่อมฉันบวชแล้ว จะได้เป็นทายาทในพระศาสนา." ก็โดยสมบูรณ์แล้ว แม้พระนางสงมิติตดา พระราชิจิต (ของ ท้าวเธอ) ก็ประทับใจอยู่ในสถานนั้นเอง พระกุมารทรงพระนามว่า อัคคิพรหม ผู้เป็นพระสาวมงคลของพระนางสงมิตตานั้นแล้ว ก็ได้ ผวร่วมกับพระศิสลุมภ์ผู้เป็นอุปราชแล้ว พระราชทอดพระเนตร เห็นพระนางสงมิตตานั้นแล้ว จึงรับสั่งว่า "แม่ ! แม้ลูก สามารถจะบวชได้ไหม ?" พระนางลูกตอบว่า " คิละ ทูลกระหมอม่อม พ่อ ! หมอฉันสามารถ." พระราชาทรงขอใจพระราชโอรสและ ิดาแล้ว มีพระราชหฤทัยเป็นบาน จึงสรัสพระดำรัสนี้ว่า พระภิกษุงค์ ว่า " ข้าแต่พระคุณเจ้าผู้เจริญ ! ขอพระคุณเจ้าทั้งหลาย งไง ทางกุลบังบัวร แล้วกระทำให้โยมบวชเป็นทายาทในพระศาสนิด." พระสงรับพระราชดำรัสแล้ว ก็ให้พระกุมารบรรชา โดยมิพระ