ความเป็นไปของเมืองเวัญฐนันและอุปสรรคด้านอาหาร : หน้า 351/409

ประโยค (ต่อ) - ปฐมสัมมาปทจากคาแปล ภาค ๑ - หน้าที่ 346 ให้. ประชาชนทั้งหลาย ยอมให้ชีวิตเป็นไป ในเมืองเวัญฐนัน ด้วยสาลา เพราะเหตุนี้นั่น เมืองเวัญฐนัน จึงชื่อว่า มีชีวิตเป็นไป ได้ด้วยสาลา ดังธรรมมานะนี้. หลายบทว่า น สุตรา อุณฺฺณาปณฺณ พുคหน ยามปฏิ ความว่า " ภิกษุสงฆ์จะยังอัดภาพให้เป็นไป ด้วยการถีบตามแสงทา ก็ทำ ไม่ได้นะ." มีคำอธิบายว่า " ใคร ๆ ก็อับตรแล้ว จะอัดภาพให้ เป็นไปด้วยการแสวงหาที่พวกพระอริยทำการแสงทา คือที่ทิ้ง ภิกษาวไลนั่น ก็ทำไม่ได้นะ ๆ เลย." ใดนึกว่า คราวนั้น ในเมือง เวัญฐนัน มวกภิกษาเที่ยวไปปริมาณตา ตลอด ๗-๙ หมู่บ้าน ก็ไม่ได้ อาหารพอสักข้าวจังอัดภาพให้เป็นไป แม้ในวันหนึ่ง. [ พ่อค้าข้าวขาวขานนหนึ่งแก่อภิญญ์หัน ] ข้อว่า " เตน โอ ปน สมนฺเย อุตตรปดก อุตสาทิจา " ตามชื่อว่า. " โดยสนิทที่พระผู้มีพระภาคเจ้า ทรง อาศัยเมืองเวัญฐนันธรรมนนั้น พวกอ็อคาม้า ผู้อยู่ในอุตตรปก- ชนบท หรือผู้ได้ชื่ออย่างนั้น เพราะมาถูกอุตตรปชนบท รับ (ซื้อ เอามา ๕๐๐ ตัว ในสถานที่เป็นถิ่นเถือนของม้าหลายในอุตตรปชนบท แล้ว เมื่อปรากฎรายได้ ( ผลกำไร ) ๒-๓ เท่า ก็โยงต่างประเทศ แล้วเข้าพักฤดูหนาวอยู่ในเมืองเวัญฐนัน พร้อมด้วยฝูงม้ามีประมาณ ๕๐๐ ซึ่งเป็นสินค้าท่านจะต้องขายเหล่านั้น."