ปฐมสมันตาปะกนักแปล ภาค ๑ หน้า 168 : หน้า 173/409

ประโยค - ปฐมสมันตาปะกนักแปล ภาค ๑ หน้า 168 พระราช ครัสลามว่า " ข้ເถะพระคุณเจ้าผู้เจริญ ! ก็ตเมื่อไร รถเหง้า ( แห่งพระศาสนานั้น ) จักซื้อว่าเป็นอันหยั่งลงแล้ว ?" พระเถร ทูลว่า " หามาพิสูจ ! ในกาดใด เด็กผู้เกิด ในเกาะดงพินิจทวีป มีกรมคดีเป็นชาวเกาะดงพินิจทวีป จักออกบวชในเกาะดงพินิจทวีป แล้วเรียนพระวินัยในเกาะดงพ- ปิณฑ์ทิวันนั้นเอง ออกจาก ( พระวินัย ) ในเกาะดงพินิจทวีปได้, ในกาลนั้นรากแห่งพระศาสนา จักชื่อว่าเป็นอันหยั่งลงแล้ว " พระราช ครัสลามว่า " ข้ເถะพระคุณเจ้าเจริญ ! ก็ติกญู เช่นนี้ มีอยู่หรือ ?" พระเถร ทูลว่า " มีอยู่ มาหาพิสูจ ! พระมหาธิติภูวกิ เป็นผู้สามารถในกิริยมนั้นเน " พระราช ครัสลามว่า " ข้ເถะพระคุณเจ้าผู้เจริญ ! ข้ເถ้ ควรทำอะไรกัน ไม่นรณมี " พระเถร ทูลว่า " ควรสร้างมณฑป มาหาพิสูจ ! " [ พระเจ้าทวนนิมิตสร้างมณฑปเพื่อทำยอดสังครานา ] พระราช ทรงรับว่า " ละ จะเข้า ! " แล้วรับสั่งให้สร้าง มณฑปด้วยราชานุภาพ ซึ่งเป็นเช่นกับมณฑปที่พระเจ้าอโศกศตรู- มหาราช ทรงสร้างในคราวทำมหาสังดิ ( คือสงครามนาคังแรก ) ไว้ ในเนื้อที่ของอาณาเขต ชื่อเขมรรามัญ ( ของพระเจ้ามรรคามัญ ) แล้วทรงรับสั่งให้พราหมณ์งานตามวรครัดตรึงปวง ฝีมือขอในศิลปะ ๑. พนักงานประโคนคณะ, หรืออครวัเทพ.