การคิดและการปฏิบัติในพระธรรม : หน้า 389/409

ประโยค(ฉบับสมบูรณ์): จากความคิดของผู้อื่น จากโทษคือความผิดเดียน [ข้อที่จะถูกตัดออกในการบาญญัติศาสนา] ถามว่า ไม่พึงพ้นอย่างไร ? ตอบว่า จริงอยู่ สงบานทั้งปวง มือกว่า "โย ปน ภุญ เมตัญ ญมณ์ ปุญญาเวยยะ" ดังนี้ พึ่งเป็นสิกขาบทอันพระศาสดาสั่งจ้าบัญญัติ ฝ่ายชนหลาอื่น ไม่เห็นวิธีทดทอ บ แต่พระบาญญัตินี้ จะยังความค้อมขอ คำ คัดค้านและความคิดเดีอน ให้เป็นไปอย่างนี้ว่า 'อย่ามรำนัก พระ สมณโคดมจักผูกมัดด้วยสิกขาบททั้งหลาย จักบัญญัติปราชิก ด้วยเหตุ เพียงเท่านี้ว่า 'ภิกษุสูงย่อมตามเรา ทำตามคำของเรา' กุลญุตร เหล่านี้จะกองโคะแก่ละอัตตาใหญ่และละเมซังรามบัติ อันอยู่ในมือมืด เป็นผู้สืบสานโดยความเป็นผู้มีอาการและเครื่อง นุ่มนิ่มเป็นอย่างยิ่ง มีความเคารพในสิกขา ไม่ว่างไหวในร่างกาย และชีวิตอยู่ มีใช่ หรือ ในกุลบุตรเหล่านั้น ใครเล่า จัดแนะนำ ซึ่งเป็นโลกามิตหรือจักลักษณ์ ของผู้อื่น หรือจักเข้าไปดำเนินชีวิตของผู้อื่น ซึ่งเป็นของปรารถนารักใคร หวานยิ่งนัก หรือจักสำเร็จการดำเนินชีวิต ด้วยอุตคุณที่ไม่มี เมื่ออุตสมาชิกไม่รงับบัญญัติไว้ สงบานนั้น เป็นอันพระองค์ทรงทำให้ปรากฏแล้ว โดยสงบ ในบรรพชานเอง ไม่ใช่หรือ ? ขณะนั้นหลายไม่ทราบเรีอนแรง และกำลังแม่แห่งพระ คาถด คำบานที่ทรงบัญญัติไว้ จะพึงจำริบ คือไม่งอยูใน สถานเดิม.