ความจริงเกี่ยวกับสรีระมนุษย์ : หน้า 244/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 242 ช้างด้วยว่าสรีระของคนตายเป็นอสุภฉันใดแล แม้สรีระของคนเป็น ก็เป็นอสุภฉันนั้นเหมือนกัน เป็นแต่ลักษณะอสุภในสรีระคนเป็นนั้น ไม่ปรากฏ เพราะเครื่องแต่งกายอันเป็นอาคันตุกะปิดบังไว้ โดยปกติ แล้ว อันสรีระนี้ มีกระดูก ๓๐๐ - ท่อนกว่าๆ เป็นโครง (กระดูกนั้น ) ชนติดกันด้วยข้อต่อ ๑๘๐ ข้อ ยึดกันอยู่ด้วยเอ็น ๕๐๐ เส้น ฉาบด้วยเนื้อ ๕๐๐ ชิ้น หุ้มด้วยหนังสดบางๆ ปิดด้วย (หนัง) ผิว ( คือหนังกำพร้า) มีช่องทะลุปรุไป มีมันซึมออกทั้งข้างบนและข้างล่าง ดุจโถมันข้น เป็นบ่อนของหมู่หนอน เป็นบ่อเกิดแห่งโรคทั้งหลาย เป็นแหล่งแห่ง ทุกขธรรม (ธรรมฝ่ายทุกข์ ) ทั้งหลาย เป็นที่หลั่งออกเนืองๆ (แห่ง ของไม่สะอาด ) ทางปากแผลทั้ง 6 ดุจผีเรื้อรังที่แตกแล้ว คือเป็นสรีระ ที่มีมูลตาออกทางตาทั้งสองข้าง มูลหูออกทางช่องหู ( ทั้งสองข้าง) น้ำมูกออกทางช่องจมูก ( ทั้งสองข้าง )อาหาร (สำรอก) น้ำดี เสมหะ และเลือดออกทางปาก อุจจาระปัสสาวะออกทางทวารเบื้องล่าง (แถม ) หยาดเหงื่ออันไม่สะอาด ออกทางขุมขน ๕๕,๐๐๐ ขุม ตัวแมลง ทั้งหลายมีแมลงวันหัวเขียวเป็นต้นรุมตอมไป บุคคลไม่ปรนนิบัติสรีระ ไรเล่า ด้วยสรีรกิจมีสีฟันและบ้วนปาก สระหัว อาบน้ำ นุ่งผ้า ห่มผ้า เป็นต้น เป็นคน ( ปล่อยกาย ตามกำเนิด มีผมหยาบยุ่งเที่ยวไปตาม หมู่บ้าน เป็นราชาก็ดี เป็นคนชั้นเลวมีรับจ้างเทขยะและคนจัณฑาล เป็นต้นผู้ใดผู้หนึ่งก็ดี ก็หามีความแปลกกันไม่ เพราะความที่มีสรีระ ปฏิกูลเสมอกัน ชื่อว่าความต่างกันในสรีระของราชาก็ตาม จัณฑาลก็ตาม หามีไม่ เพราะความที่มีสรีระเป็นของปฏิกูลคือ ไม่สะอาด มอง