วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 22/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 21 น้ำอ้อย (ถวาย) ถวายผ้าสาฎกผืนนั้นแหละแด่พระเถระ ไหว้แล้ว เรียนว่า โรหณชนบทเท่านั้นเป็นที่สัปปายะสำหรับผม ขอรับ แล้วก็ (ลา) ไป ข้างพระเถระก็มาสู่ ( โกรันทุก) วิหาร รุ่งขึ้นจึงเข้าไปหมู่ บ้านโกรันทกคาม ฝ่ายอุบาสิกาหวังใจว่า หลวงพี่ของฉันจะพาพระลูกชายของฉัน มาประเดี๋ยวนี้ละ ก็เฝ้ายืนมองหนทางอยู่ทุกวี่วัน วันนั้น ) นางเห็น ท่านมาองค์เดียว สำคัญเอาว่า ชะรอยบุตรของตัวตายเสียแล้ว พระ เถระนี้จึงมาแต่ผู้เดียว ก็ฟุบลงร้องไห้คร่ำครวญอยู่แทบเท้าพระเถระ พระเถระนึกรู้ว่า " ภิกษุหนุ่ม ( มาแล้ว ) ไม่ให้ใครรู้จักตัว เพราะความ มักน้อย ( กลับ ) ไปเสียแล้วละซิหนอ " จึงปลอบนาง ( ให้คลายปริ เทวะ ) แล้วเล่าประพฤติเหตุทั้งปวง ( ให้ฟัง แล้วนำผ้าสาฎก (ผืนนั้น ) ออกจากถลกบาตรแสดง ( ให้เห็นเป็นพยาน ) อุบาสิกา ( ทราบความ จริงเช่นนั้น )เกิดความเลื่อมใส หันหน้าไปทางทิศที่พระลูกชายไป ก้มลงนมัสการ พลางกล่าวว่า " พระผู้มีพระภาคเจ้า คงทรงทำ ภิกษุผู้เช่นดังบุตรเรา ( นี่แหละ ) หนอ ให้เป็นกายสักขี ( ผู้ถูกชี้เป็น ตัวพยาน ) ตรัส รถวินิตปฏิปทานาถกปฏิปทาตุวัฏฏกปฏิปทา” และ ๑. อุเรน นิปชฺชิตวา นมสฺสมานา ฟังดูท่วงทีจะเป็นไหว้ด้วยอัษฎางคประดิษฐ์กระมัง? ๒. มหาฎีกาว่า วินิตปฏิปทา หมายเอาการปฏิบัติวิสุทธิ ๗ อันมาในรถวินิตสูตร (มัช- ฌิมนิกาย) ซึ่งกล่าวถึงกถาวัตถุ ๑๐ มีความมักน้อยเป็นต้นไว้ตอนต้นสูตร นาลกปฏิปทา หมายเอา ( โมไนย ) ปฏิปทา ที่ตรัสแก่พระนาลูกเถระ ด้วย พระคาถาว่า โมเนยฺยนฺเต อุปญญิสส์ เป็นอาทิ ( ในขุททกนิกาย ) ตุวฏฏกปฏิปทา หมายเอาปฏิปทาที่ตรัสด้วยพระคาถาว่า มูล ปปญจสงขาย เป็น อาทิ (ในขุททกนิกาย สุตตนิบาต ) ทั้งหมดนี้ มุ่งหมายถึง อัปปิจฉกถา ซึ่งมีกล่าวไว้ในสูตรนั้น ๆ อันเป็นปฏิปทา แห่งพระลูกชายของนาง