การบูชาผู้มีศีลในวิสุทธิมรรค : หน้า 305/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 303 วัตถุใด อันเขานำมาบูชา เหตุนั้น วัตถุนั้น ชื่อว่าอาหนะ หมายความว่า วัตถุที่เขานำมาแม้แต่ไกลถวายในท่านผู้มีศีลทั้งหลาย คำว่า อาหุนะ นั่น เป็นเชื่อแห่งปัจจัย ๔ พระสงฆ์เป็นผู้ควรที่จะรับ อาหนะนั้น เพราะทำอาหนะนั้นให้มีผลมาก เหตุนั้นจึงชื่อ อาหุเนยยะ (ผู้ควรรับของอันเขานำมาบูชา ) (นัยที่ ๒] อีกนัยหนึ่ง แม้สมบัติทั้งปวง อันบุคคลมาแม้แต่ไกลพึงบูชา (คือถวาย ) ในพระสงฆ์นั้น เหตุนั้น พระสงฆ์นั้นจึงชื่อ อาหวนียะ (ผู้ อันบุคคลควรบูชา ) หรือว่า พระสงฆ์ย่อมควรซึ่งอาหวนวัตถุ แม้ แห่งเทพเจ้าทั้งหลายมีท้าวสักกะเป็นต้น เหตุนั้นจึงชื่อ อาหวนียะ (ผู้ ควรของที่เขามาบูชา ) อนึ่ง ไฟอันได้ชื่อว่า อาหวนียะ ของพราหมณ์ ทั้งหลายนี้ใด ซึ่งลัทธิของพวกเขาว่าเป็นของที่ๆของอันบูชาแล้วมีผลมาก หากว่าไฟนั้นชื่อว่าอาหวนียะ เพราะของที่บุคคลบูชาแล้ว ( ในไฟนั้น ) มีผลมากไซร้ก็พระสงฆ์นี่แหละเป็นอาหวนียะ ( แท้ ) เพราะของที่ บุคคลบูชา ( คือถวาย ) ในพระสงฆ์เป็นสิ่งมีผลมาก (จริงๆ ดังพระ ผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า " ก็ชนใด พึงบำเรอไฟอยู่ในป่าสิ้นร้อยปี ส่วนชนใด พึงบูชาท่านผู้ที่อบรมตนสำเร็จแล้ว ผู้เดียวแม้ครู่หนึ่ง การบูชานั้นแหละประเสริฐ กว่า การบูชาไฟสิ้นร้อยปีจะประเสริฐอะไร" " ๑. ควรซึ่งของทานที่แม้เทพเจ้ามีสักกะเป็นต้นถวาย ๒. บุ.ธ. ๒๕/๒๕