วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - การวิเคราะห์อสุภ : หน้า 242/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 240 [๕] วิกขายตกอสุภ เป็นสัปปายะแห่งบุคคลผู้มักกำหนัดในเนื้อ นูน ในตำแหน่งแห่งสรีระต่างๆ มีเต้าถันเป็นอาทิ เพราะแสดงความสูญ เสียสมบัติแห่งเนื้อนูน [๖] วิกขิตตกอสุภ เป็นสัปปายะแห่งบุคคลผู้มักกำหนัดในลีลา ( ท่าทาง ) ขององคาพยพใหญ่น้อย เพราะชี้ให้เห็นความกระจัด กระจายแห่งองคาพยพใหญ่น้อย [๒] หตวิกขิตตกอสุภ เป็นสัปปายะแห่งบุคคลผู้มักกำหนัดใน สมบัติแห่งเรือนร่าง เพราะประกาศความผิดรูปด้วยแตกกันไปแห่ง เรือนร่าง [๘] โลหิตกอสุภ เป็นสัปปายะแห่งบุคคลผู้มักกำหนัดในความ งามที่เครื่องประดับทำให้เกิด เพราะประกาศความเป็นร่างปฏิกูลด้วย โลหิตเปื้อน [6] ปุฬวกอสุภ เป็นสัปปายะแห่งบุคคลผู้มักกำหนัดในกาย ด้วยความสำคัญหมายว่า " ของเรา " เพราะส่อความที่กายเป็นของ สาธารณะแก่หมู่หนอนหลายชนิด [๑๐] อัฏฐิกอสุภ เป็นสัปปายะแห่งบุคคลผู้มักกำหนัดในสมบัติ แห่งฟัน เพราะประกาศความที่กระดูกในสรีระทั้งหลายเป็นของปฏิกูล (ทั้งนั้น ) [ในอสุภมีฌานเพียงปฐมฌานเท่านั้น] อนึ่ง เพราะเหตุว่า ในอสุภทั้ง ๑๐ อย่างนั้น จิตจะตั้งอยู่เป็น หนึ่งแน่ได้ ก็ด้วยกำลังแห่งวิตก เท่านั้น เว้นวิตกเสีย หาอา หาอาจตั้งอยู่