วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 82/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 80 (๑๔) ปฏฺฏสนฺนิสฺสิตตา (๑๕) ปจฺจนฺตสนฺนิสฺสิตตา ความเป็นวิหารติดท่า ความเป็นวิหารติดปลายแดน (๑๖) รชชสีมนฺตรสนฺนิสฺสิตตา ความเป็นที่วิหารติดที่ระหว่าง (๑๓) อสปฺปายตา พรมแดน ความเป็นวิหารไม่เป็นสัปปายะ (๑๘) กลยาณมิตฺตานํ อลาโภ วิหารที่หากัลยามิตร ไม่ได้ วิหารที่ประกอบด้วยโทษ ๑๘ ประการนี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ชื่อว่า วิหารไม่เหมาะสม พระโยคีไม่ควรอยู่ในวิหารนั้น เพราะเหตุไร [มหนตต ] ก่อนอื่น ในวิหารใหญ่ ภิกษุมากด้วยกันมีฉันทะต่างๆ กัน รวมกันอยู่ เธอทั้งหลาย เพราะความที่ผิด (ใจ) กันและกันเลยไม่ (มีใคร ) ทำวัตร บริเวณทั้งหลายมีลานต้นโพธิ์เป็นต้น เป็นอัน ว่าไม่ ( มีใคร ) กวาดเลย น้ำฉันน้ำใช้ก็ไม่ (มีใครตักมา) ตั้ง ในวิหารใหญ่นั้น เมื่อเธอ ( พระโยคี) คิดว่า จะต้องไปบิณฑบาต ในโคจรคาม( เสียที ) ถือบาตรจีวรออกไป ถ้าเห็นวัตรยังมิได้ทำก็ดี หม้อน้ำดื่มว่างก็ดี ที่นี้วัตร (นั้น) ก็เป็นการที่เธอต้องทำ น้ำดื่ม ก็จำต้อง (ตักมา) ตั้ง เธอไม่ทำก็จะต้องอาบัติทุกกฎเพราะวัดเภท เมื่อเธอมัวทำวัตรนั้น (ภัต ) กาลก็จะล่วงเลยไป เข้าไป (ถึง หมู่บ้าน ) สายมาก เมื่อภิกษา (เขาถวายแก่ภิกษุที่เข้าไปๆ หมด ) เสร็จไปแล้วก็จะไม่ได้อะไร (ฉัน) สักอย่าง แม้ว่าเธอไป ( พัก