การปฏิบัติทางจิตในวิสุทธิมรรค : หน้า 124/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 122 ด้วยเมื่อพระโยคาวจร ครั้นนิมิตเกิดแล้ว ทำ อัปปนาโกศลนี้ให้ถึงพร้อมอยู่อย่างนี้ อัปปนา จึงจะเป็นไป ถ้าเมื่อเธอแม้ปฏิบัติอย่างนี้แล้ว อัปปนานั้นก็ยังหาเป็นไปไม่ แม้เช่นนั้น เธอ ผู้เป็นบัณฑิตก็ไม่ควรละความเพียรเสีย พึง พยายามอยู่นั่น เพราะขึ้นชื่อว่า คนละสัมมา- วายามะเสียแล้ว จะพึงได้บรรลุคุณวิเสสแม้ สักหน่อยหนึ่ง นั่นไม่ใช่ฐานะจะมีได้ เพราะ เหตุนั้น ผู้รู้กำหนดอาการเป็นไปแห่งจิตได้ พึงประกอบความเสมอกันแห่งวิริยะ ( กับสมาธิ ) ไว้ร่ำไป (คือ) จึงยกจิตซึ่ง มีความเพียร) ย่อหย่อนไปแม้หน่อยหนึ่งไว้ จึงข่มจิตอัน (มี ความเพียร ) ปรารภเกินไปลง ให้เป็นไปพอดี พึงเปลื้องจิตเสียจากความย่อหย่อน และความ ฟุ้งโดยประการทั้งปวงแล้ว ยังจิตอันมี ( ปฏิ ภาค )นิมิตอยู่จำเพาะหน้าดำเนินไป เยี่ยง ความเป็นไปแห่งแมลงและคน มีตัวผึ้งเป็นต้น ในเกสรดอกไม้ ในใบบัว ในใยแมลงมุม ในเรือ ในกะโหลก (น้ำมัน) อันท่าน พรรณนาไว้ (ในอรรถกถา) ฉะนั้นเถิด