ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 122
ด้วยเมื่อพระโยคาวจร ครั้นนิมิตเกิดแล้ว ทำ
อัปปนาโกศลนี้ให้ถึงพร้อมอยู่อย่างนี้ อัปปนา
จึงจะเป็นไป ถ้าเมื่อเธอแม้ปฏิบัติอย่างนี้แล้ว
อัปปนานั้นก็ยังหาเป็นไปไม่ แม้เช่นนั้น เธอ
ผู้เป็นบัณฑิตก็ไม่ควรละความเพียรเสีย พึง
พยายามอยู่นั่น เพราะขึ้นชื่อว่า คนละสัมมา-
วายามะเสียแล้ว จะพึงได้บรรลุคุณวิเสสแม้
สักหน่อยหนึ่ง นั่นไม่ใช่ฐานะจะมีได้ เพราะ
เหตุนั้น ผู้รู้กำหนดอาการเป็นไปแห่งจิตได้
พึงประกอบความเสมอกันแห่งวิริยะ ( กับสมาธิ )
ไว้ร่ำไป (คือ) จึงยกจิตซึ่ง มีความเพียร)
ย่อหย่อนไปแม้หน่อยหนึ่งไว้ จึงข่มจิตอัน (มี
ความเพียร ) ปรารภเกินไปลง ให้เป็นไปพอดี
พึงเปลื้องจิตเสียจากความย่อหย่อน และความ
ฟุ้งโดยประการทั้งปวงแล้ว ยังจิตอันมี ( ปฏิ
ภาค )นิมิตอยู่จำเพาะหน้าดำเนินไป เยี่ยง
ความเป็นไปแห่งแมลงและคน มีตัวผึ้งเป็นต้น
ในเกสรดอกไม้ ในใบบัว ในใยแมลงมุม
ในเรือ ในกะโหลก (น้ำมัน) อันท่าน
พรรณนาไว้ (ในอรรถกถา) ฉะนั้นเถิด