วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 120/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 118 อิริยาปกสุขเสวนตา เสพอิริยาบถเป็นที่สบาย มชุฌตฺตปฺปโยคตา ประกอบความเพียรปานกลาง สารทฺธกายปุคฺคลปริวชฺชนตา หลีกเว้นบุคคลผู้มีกายกระสับ กระส่าย ปสฺสทฺธกายปุคฺคลเสวนตา คบหาบุคคลผู้มีกายสงบ ตทธิมุตฺตตา ธรรม ๑๑ ประการเป็นทางเกิดขึ้นแห่งสมาธิสัมโพชฌงค์ คือ น้อมจิตไปในปัสสัทธินั้น วตถุวิสทตา ความสละสลวยแห่งวัตถุ นิมิตตกุลลตา ความฉลาดในนิมิต อินฺทฺริยสมตฺตปฏิปาทนตา ความปรับอินทรีย์ให้เสมอกัน สมเย จิตฺตสฺส นิคฺคหณตา ความข่มจิตในสมัยที่ควรข่ม สมเย จิตฺตสฺส ปคฺคหณตา ความยกจิตในสมัยที่ควรยก นิรสฺสาทสฺส จิตฺตสฺส ... ความทำจิตที่ไม่มีอัสสาทะให้ สมุปห์สนตา ร่าเริงบนด้วยอ้านาจ สังเวช" สมฺมาปวตฺตสฺส อชุกุเปกฺขณตา เพ่งดูอยู่เฉยๆ ซึ่งจิตที่เป็นไป ๑. มหาฎีกาว่า อาหารประณีต ที่พระโยคีบริโภคแต่พอประมาณแล้ว ย่อม เป็นปัจจัยแห่งปัสสัทธิ เพราะทำให้เกิดกายลหุตาเป็นต้น ฤดูและอิริยาบถที่เป็น สัปปายะก็เช่นกัน ๒. มหาฎีกาว่า อัสสาทะในที่นี้ หมายเอาความสุขที่เกิดแต่ความสงบ ภาวนาจิตที่ไม่ได้ ความสุขอย่างนั้นต้องแก้ด้วยทำให้เกิดสังเวชแล้วปลูกศรัทธาเลื่อมใสขึ้น