วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 18/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 17 ว่า " เออนะ ของส่งมาไม่มี พวกอุปัฏฐากคงจะ (คอย) ถวาย เมื่อ เธอเข้าไป ( บิณฑบาต ) กระมัง " (ตกลง ) เข้ากรุง ( เพื่อบิณฑบาต ) กับพระเถระเจ้าถิ่นนั้นแต่เช้าท่านทั้งสองเดินไปในถนนสายหนึ่งได้ ข้าวต้มกระบวยเดียว ก็ ( ไป) นั่งดื่มกันในโรงฉัน ถึงบัดนั้น ท่าน อาคันตุกะก็ยังคิดอยู่ว่า " ข้าวต้มประจำที่จะไม่มี ในเวลาฉันข้าวสวย นี้แหละ คนทั้งหลายคงจะถวายข้าวอย่างประณีตละ "แต่แล้ว แม้ ถึงเวลาฉันข้าวสวย ท่านก็ได้ฉันอาหารที่ไปบิณฑบาตได้มานั่นเอง (นิ่งต่อไปไม่ไหว) จึงเอ่ยถามขึ้นว่า " ท่านผู้เจริญ ท่านเลี้ยงอัตภาพ มาอย่างนี้ตลอดกาลหรือ " เมื่อพระเถระรับว่าเป็นอย่างนั้น จึงออก ปากชวนว่า" ท่านผู้เจริญ ชนบทปาจีนขัณฑราชีเป็นที่ผาสุก เราไป (อยู่) ที่นั่นกันเถิด " พระเถระ (รับปาก ตกลงไป) ก็ออกจากพระ นครทางประตูด้านใต้ เดินไปตามทางที่จะไปหมู่บ้านช่างหม้อ (เลย ทีเดียว ไม่ต้องกลับวัดไปเสียก่อน ) พระอาคันตุกะจึงท้วงว่า " อย่างไร ท่านจึงเดินไปทางนี้เล่า " พระเถระตอบว่า " อาวุโส ! ท่านกล่าว สรรเสริญชนบทปาจีนขัณฑราชีมิใช่หรือ ( จะไปชนบทนั้นก็ต้องเดิน ไปทางนี้นะซิ ) " ท่านอาคันตุกะ ( ประหลาดใจที่ท่านไม่กลับไปเก็บ ของที่วัด ) จึงว่า " ก็ในที่ๆ ท่านอยู่มานานถึงเพียงนี้ อดิเรกบริขาร สักอย่างไม่มีดอกหรือ " ท่านรับว่า จ้ะ อาวุโส เตียงตั่ง (ที่เรา * ที่ว่าผู้แต่งคัมภีร์นี้ เป็นชาวชมพูทวีป และไปถึงสีหลทวีปไม่นานเท่าไรก็แต่งคัมภีร์นี้ ไฉนท่านจึงรู้เรื่องราวภูมิประวัติของสีหลดีอย่างกับเป็นชาวสีหล เรื่องที่จะนำมาเล่าเป็น นิทัสสนะ น่าจะมีพระชาวสีหลช่วยด้วย ในความอำนวยการของท่าน