เสนาสนะสำหรับตนในวิสุทธิมรรค : หน้า 84/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - 1 เสนาสนะสำหรับตน ( ให้เขาพัก ) แล้ว (ตนเอง) ไปอยู่ที่โคนไม้ หรือไม่ก็ที่ลานหิน แม้วันรุ่งขึ้น (ต่อไป) ก็เป็นอยู่อย่างนั้นแหละ เพราะเช่นนี้ โอกาสสำหรับกรรมฐานก็จะไม่มี แต่ในวิหารติด ทางเดินใด ความคับคั่งด้วยอาคันตุกะเช่นนั้นไม่มี ก็ควรอยู่ในวิหาร (แม้ติดทางเดิน ) นั้นได้ [โสณฺฑุ] สระโบกขรณีกรุด้วยหิน ชื่อว่า ตระพัง ในวิหารมีตระพังนั้น ชนมากันมากเพื่อ (ตัก ) น้ำดื่ม พวกอันเตวาสิกของพระเถระราช กุลุปกะทั้งหลาย ผู้อยู่วัดในพระนคร ก็จะพากันมาเพื่อประโยชน์ ด้วยรชนกรรม ( การซักย้อม ) เมื่อพวกเธอถามถึงเครื่องใช้มีภาชนะ ปืนและรางเป็นต้น ก็จำจะต้องชี้ให้ว่า สิ่งนั้นๆ อยู่) ที่โน่นๆ การ ช่วยขวนขวายเป็นประจำย่อมจะมีไปตลอดกาลอย่างนี้ (ปณฺณ์] ในวิหารใด ใบไม้ที่เป็นผักต่างๆ มีอยู่ เมื่อเธอ (พระ โยคี ) แม้เรียนกรรมฐานแล้วนั่งพักกลางวันอยู่ในวิหารนั้น พวกหญิง หาผักจะมาร้องเพลงพลางเลือกเก็บใบไม้อยู่ใกล้ๆ ย่อมจะทำอันตราย แก่กรรมฐานด้วยการรบกวนด้วยเสียงอันเป็นข้าศึกต่อกรรมฐานได้ [ปุปผี] ส่วนวิหารใด กอไม้ดอกนานาพรรณมีดอกบานสะพรั่งอยู่ แม้ในวิหารนั้น ก็ย่อมจะมีอันตราย เช่นนั้นเหมือนกัน หน้าที่ 82 * คำวา ราชกุลุปกะ ในที่นี้ น่าจะหมายความตรงกับพระราชคณะของเรา