วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 60/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 58 แม้ยาคู ภัตร และของขบฉัน ก็ควรเป็นของมีกลิ่นรสพร้อม มีโอชะประณีตไปทุกท่า น่าชอบใจ มี (มากพอ ตามที่ต้องการ แม้อิริยาบถสำหรับคนโทสจริตนั้น ก็ควรเป็นนอน หรือนั่ง อารมณ์ ควรเป็นบรรดาวรรณกสิณมีนีลกสิณเป็นต้น อย่างใด อย่างหนึ่งที่มีสีสดใส นี้แล เป็นสัปปายะของคนโทสจริต (สัปปายะของคนโมหจริต สำหรับคนโมหจริต เสนาสนะ ก็ควรเป็นเสนาสนะที่หันหน้าสู่ ทิศ (คือที่โล่งแจ้ง ) ไม่คับแคบ เป็นที่ซึ่งทิศทั้งหลายย่อมปรากฏโล่ง สำหรับคนที่นั่งอยู่ ในอิริยาบถทั้งหลาย การจงกรมเป็นเหมาะ ส่วน อารมณ์สำหรับคนโมหจริต ไม่ควรเป็นปริตกสิณ (วงเล็ก) ขนาดครก หรือขนาดขัน เพราะในโอกาสที่คับแคบ จิต ( ของเขา ) จะถึงความ หลงยิ่งขึ้น เพราะฉะนั้น จึงควรเป็นกสิณที่วงกว้างเป็นมหากสิณ สัปปายะที่เหลือก็เช่นเดียวกับที่กล่าวแล้วสำหรับคนโทสจริต นี้แล เป็นสัปปายะสำหรับคนโมหจริต (สัปปายะของคนสัทธาจริต และพุทธจริต วิธีที่กล่าวแล้วใน (ตอนว่าด้วย ) คนโทสจรตทั้งหมด ก็เป็น สัปปายะของคนสัทธาจริต และในอารมณ์ทั้งหลาย แม้อนุสสติกัมม ฐาน ก็เหมาะแก่เธอด้วย คำที่จะพึงกล่าวว่า บรรดาวัตถุทั้งหลายมีเสนาสนะเป็นต้น วัตถุ ชื่อนี้เป็นสัปปายะของคนพุทธจริตดังนี้ หามีไม่