วิสุทธิมรรค: การปฏิบัติในสมาธิและการหลีกเลี่ยงจิตที่ไม่สงบ : หน้า 123/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที 121 ปฏิบัติอยู่อย่างนั้น เป็นจิตไม่หดหู ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ปราศจากอัสสาทะ เป็นไปสม่ำเสมอในอารมณ์ ดำเนินอยู่ในวิถีแห่งสมถะ ในกาลนั้น เธอไม่ต้องขวนขวายในการยก การข่ม และการทำให้ร่าเริง ดุจ สารถี เมื่อม้าทั้งหลายวิ่งไปเรียบร้อยแล้วก็ไม่ต้องขวนขวาย (อะไร) ฉะนั้น พระโยคาวจรย่อมเพ่งดูจิตอยู่เฉยๆ ในสมัยที่จิตควรจะเพ่งดู อยู่เฉยๆ อย่างนี้ ( แล ) (๘) หลีกบุคคลผู้มีจิตไม่เป็นสมาธิ การสละเสียให้ไกลซึ่งบุคคลทั้งหลายผู้ไม่เคยขึ้นสู่เนกขัมมปฏิปทา วุ่นอยู่แต่ในกิจมากหลาย มีใจซัดส่ายไป ชื่อว่าหลีกบุคคลผู้มีจิตไม่เป็นสมาธิ (๕) คบหาบุคคลผู้มีจิตเป็นสมาธิ การเข้าไปหาบุคคลทั้งหลายผู้ดำเนินเนกขัมมปฏิปทา ได้สมาธิ อยู่โดยปกติ ตามกาลอันควร ชื่อว่าคบหาบุคคลผู้มีจิตเป็นสมาธิ (๑๐) ความน้อมใจไปในสมาธิ ความน้อมจิตไปในสมาธิ ชื่อว่า ตทธิมุตฺตตา หมายความว่า หนักไปในสมาธิ หน่วงไปในสมาธิ โน้มไปในสมาธิ เงื้อมไปใน สมาธิ อัปปนาโกศล ๑๐ อย่างนี้ พระโยคีจึงทำให้ถึงพร้อม ด้วย ประการฉะนี้เทอญ * เนกขัมมะ ในทีนีท่านหมายเอาฌาน