วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 37/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 36 ( ภิกษุลัชชีจักรักษา ภิกษุลัชชีจักรักษา ภิกษุลัชชีจักรักษา ดังนี้ ก็ในการให้กรรมฐานนี้ ภิกษุ (ผู้บรรลุมรรคผล ) มีพระ ขีณาสพ เป็นต้นที่กล่าวมาก่อน (นั้น) ย่อมบอกได้แต่ทางที่ตนได้บรรลุ มาเท่านั้น แต่ภิกษุพหูสูต เพราะความที่เธอได้เข้าไปหาอาจารย์นั้นๆ สอบอุคคหะและปริปุจฉา (อรรถกถา) มาอย่างวิเศษแล้ว ( ก่อนจะ ให้กรรมฐาน เธอ ) จะต้องกำหนดพระสูตร (คือข้อความที่กล่าวไว้ใน พระสูตร อันสมควรแก่กรรมฐานนั้น ) และเรื่องราวเนื่อง ด้วยการบำเพ็ญกรรมฐานที่มีมาในพระสูตร แต่ที่นี่บ้าง ที่นั่นบ้าง ( ใน ๕ นิกาย รวบรวมมา ) ประกอบเข้าให้เป็นข้อที่เป็นสัปปายะ มากน้อย (แก่ผู้เรียน )แล้วแสดง ( กัมมฐานวิธี ) เป็นทางกว้าง บอกกรรมฐานให้ อุปมาเหมือนช้างใหญ่เดินไปในที่ป่ารก ย่อม แสดงทางที่มันไปเป็นช่องกว้าง ฉะนั้น เพราะฉะนั้น พระโยคาวจร จึงเข้าไปหาท่านผู้ให้กรรมฐาน ผู้เป็นกัลยาณมิตรอย่างนั้น ทำวัตรปฏิบัติต่อท่านแล้ว ถือเอากรรมฐาน (ในสำนักของท่านนั้น ) เถิด ก็แล ถ้าพระโยคาวจร ได้ท่านผู้ให้ "กรรมฐานนั้น (อยู่) ในวัดเดียวกัน การได้อย่างนี้ นั่นเป็นการดี ถ้าไม่ได้ไซร้ ท่านอยู่ที่ใด ก็พึงไปที่นั่น ก็แลเมื่อจะไป ไม่พึงสวม รองเท้าด้วยทั้งเท้าที่ล้างและทา (น้ำมัน ) แล้ว กั้นร่ม ใช้คนถือ ๑. จากศัพท์ว่า สปปายาสปปาย โยเชตวา บท สปปายาสปปาย นั้น มหาฎีกาท่านแก้ เป็น อุปการานุปการ เป็นอุปการะมากน้อย ๒. อิจฺเจต์ กุสล์ แปลว่า "การได้อย่างนี้ นั่นเป็นกุศล" ตรง ๆ ก็ดูจะได้ความดี ในภาษาไทยเหมือนกัน