ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 16
ต้องขวนขวายในการงานต่างๆ มีการก่อสร้างเป็นต้นในอาวาสนั้นก็ดี
มีการสั่งสมสิ่งของไว้มากในอาวาสนั้นก็ดี มีความอาลัยใจผูกพันอยู่
ในอาวาสนั้นด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง ก็ดี อาวาสนั้นจึงเป็นปลิโพธสำหรับ
ภิกษุนั้นเท่านั้น หาเป็นแก่ภิกษุนอกนั้นไม่ เรื่อง (ต่อไป) นี้เป็น
นิทัศนะในความที่อาวาสไม่เป็นปลิโพธนั้น
มีเรื่องเล่าว่า
กุลบุตร ๒ คนออกจากเมืองอนุราธปุระ (เดิน
ทางไป) จนได้ไปบวชอยู่ในวัดถูปาราม บรรพชิต ๒ รูปนั้น รูปหนึ่ง
เรียนมาติกาได้คล่อง ๓ มาติกา เป็นผู้มีพรรษาครบ ๕ ปวารณาแล้ว
ไปสู่ชนบทชื่อปาจีนขัณฑราช รูปหนึ่งคงอยู่ในถูปารามนั้น รูปที่ไป
ปาจีนขัณฑราชี อยู่ที่นั่นนาน (จน) เป็นพระเถระแล้วคิดว่า " " ที่นี่
เป็นที่เหมาะสมแก่การจะเร้นอยู่ มาเราจะบอกความนั้นแก่ภิกษุผู้
สหายด้วยเถิด" แล้วออกจากชนบทนั้น (เดินทางไป) จนย่างเข้าสู่
ถูปาราม พระเถระผู้ร่วมพรรษาเห็นท่านกำลังเดินเข้าวัดมาก็ไปต้อนรับ
ช่วยรับบาตรจีวร ทำ ( อาคันตุก) วัตร พระเถระอาคันตุกะเข้าสู่เสนา-
สนะ (ที่พัก) แล้วคิดว่า " ประเดี๋ยวสหายของเราจะต้องส่งเนยใสหรือ
น้ำอ้อย หรือน้ำปานะมาให้หรอก เพราะเธอเป็นผู้อยู่มานานในนคร
นี้ " (คอย) จนกลางคืน ท่านก็ไม่ได้รับ (สิ่งที่คิดไว้) ตอนเช้าจึง
คิด ( ใหม่ ) ว่า " ทีนี้ เธอจะต้องส่งข้าวต้มและกับที่พวกอุปฐากส่งมา
ให้ ( เรา ) ละ " แม้ข้าวต้มและกับที่คิดนั้นก็ไม่ได้เจอ จึงคิด (ต่อไป)
* มหาฎีกาช่วยขยายความไว้ว่า ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่งเช่นว่ามีรมเงาเย็นสบายดี น้ำท่า
สมบูรณ์ ภิกษาหารหาง่าย ฯลฯ