วิสุทธิมรรค: การใช้ชีวิตในอาวาส : หน้า 17/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 16 ต้องขวนขวายในการงานต่างๆ มีการก่อสร้างเป็นต้นในอาวาสนั้นก็ดี มีการสั่งสมสิ่งของไว้มากในอาวาสนั้นก็ดี มีความอาลัยใจผูกพันอยู่ ในอาวาสนั้นด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง ก็ดี อาวาสนั้นจึงเป็นปลิโพธสำหรับ ภิกษุนั้นเท่านั้น หาเป็นแก่ภิกษุนอกนั้นไม่ เรื่อง (ต่อไป) นี้เป็น นิทัศนะในความที่อาวาสไม่เป็นปลิโพธนั้น มีเรื่องเล่าว่า กุลบุตร ๒ คนออกจากเมืองอนุราธปุระ (เดิน ทางไป) จนได้ไปบวชอยู่ในวัดถูปาราม บรรพชิต ๒ รูปนั้น รูปหนึ่ง เรียนมาติกาได้คล่อง ๓ มาติกา เป็นผู้มีพรรษาครบ ๕ ปวารณาแล้ว ไปสู่ชนบทชื่อปาจีนขัณฑราช รูปหนึ่งคงอยู่ในถูปารามนั้น รูปที่ไป ปาจีนขัณฑราชี อยู่ที่นั่นนาน (จน) เป็นพระเถระแล้วคิดว่า " " ที่นี่ เป็นที่เหมาะสมแก่การจะเร้นอยู่ มาเราจะบอกความนั้นแก่ภิกษุผู้ สหายด้วยเถิด" แล้วออกจากชนบทนั้น (เดินทางไป) จนย่างเข้าสู่ ถูปาราม พระเถระผู้ร่วมพรรษาเห็นท่านกำลังเดินเข้าวัดมาก็ไปต้อนรับ ช่วยรับบาตรจีวร ทำ ( อาคันตุก) วัตร พระเถระอาคันตุกะเข้าสู่เสนา- สนะ (ที่พัก) แล้วคิดว่า " ประเดี๋ยวสหายของเราจะต้องส่งเนยใสหรือ น้ำอ้อย หรือน้ำปานะมาให้หรอก เพราะเธอเป็นผู้อยู่มานานในนคร นี้ " (คอย) จนกลางคืน ท่านก็ไม่ได้รับ (สิ่งที่คิดไว้) ตอนเช้าจึง คิด ( ใหม่ ) ว่า " ทีนี้ เธอจะต้องส่งข้าวต้มและกับที่พวกอุปฐากส่งมา ให้ ( เรา ) ละ " แม้ข้าวต้มและกับที่คิดนั้นก็ไม่ได้เจอ จึงคิด (ต่อไป) * มหาฎีกาช่วยขยายความไว้ว่า ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่งเช่นว่ามีรมเงาเย็นสบายดี น้ำท่า สมบูรณ์ ภิกษาหารหาง่าย ฯลฯ