วิสุทธิมรรค: บทที่ว่าด้วยการพำนักในเสนาสนะ : หน้า 92/324

ม.ส ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 90 ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลาน ก็แลเมื่อภิกษุพำนักอยู่ในเสนาสนะนั้น จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และคิลานปัจจัยเภสัชบริขารทั้งหลายย่อม เกิดขึ้นโดยไม่ฝืดเคืองเลย อนึ่ง ภิกษุทั้งหลายผู้เป็นเถระ เป็นพหูสูต ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาติกา ย่อมอยู่ในเสนาสนะ นั้น ภิกษุเข้าไปหาพระเถระเหล่านั้นตามกาลอันควร ได้สอบถาม (ข้อธรรม ข้ออรรถ) ว่า " ท่านเจ้าข้า บทนี้เป็นอย่างไร " ท่าน เหล่านั้นย่อมจะเปิดข้อที่ยังไม่ได้เปิด ทำให้ตื้นข้อที่ยังมิได้ทำให้ตื้น และบรรเทาความสงสัยในธรรมทั้งหลายอันน่าจะสงสัยได้หลายๆ อย่าง ดูกรภิกษุทั้งหลาย เสนาสนะประกอบด้วยองค์ ๕ เป็นอย่างนี้แล " นี้เป็นความพิสดารในข้อว่า "ละวิหารอันไม่เหมาะสมแก่การบำเพ็ญ สมาธิเสียแล้วพำนักอยู่ในวิหารที่เหมาะสม " (ตัดปลิโพธเล็กน้อย] พึงทราบวินิจฉัยในข้อว่า " ทำการตัดปลิโพธเล็กน้อยเสีย " (ต่อไป ) พระโยคาวจรผู้ได้อยู่ในวิหารอันเหมาะสมอย่างนี้ ปลิโพธ ทั้งหลายแม้ที่เล็กน้อยซึ่งเธอมีอยู่ อยู่ ก็พึ่งตัดเสียด้วย ปลิโพธเล็กน้อย * องค์ ๕ นับอย่างไร มหาฎีกาท่านให้นับอย่างนี้ ไม่ไกลนักไม่ใกล้นัก ไปมาสะดวกเป็น องค์ ๑ กลางวัน ไม่พลุกพล่าน กลางคืนเงียบ เป็นองค์ ๑ ปราศจากสัมผัสแห่งเหลือยุง เป็นองค์ ๑ ปัจจัยสี่ไม่ฝืดเคือง เป็นองค์ ๑ มีภิกษุพหุสูตอยู่ด้วย เป็นองค์ ๑ อนึ่ง ศัพท์ โข ปน โหติ ท้ายบท... สิริปสมผสส์ เกินแน่ เพราะอยู่ในตำแหน่ง ที่ไม่ตรงควรอยู่ ไม่ช่วยทำความให้ดีขึ้น กลับทำให้เสีย และสอบดูในฉบับบาลีทสกังคุตตร (หน้า ๑๗) แล้ว ไม่มีศัพท์ทั้ง ๓ ต่อท้ายบท สิริปสมผสส์ จึงควรขีดศัพท์ทั้ง ๓ ออกได้