อาหวนียะ และ ปาหุเนยยะ ในวิสุทธิมรรค : หน้า 306/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 304 บทว่า อาหวนียะ นี้นั้นเป็นคำในนิกายอื่น” โดยอรรถก็อันเดียวกัน บทว่า อาหุเนยยะ นี้ในที่นี้ แต่ใน ๒ บทนี้ ต่างกันนิดหน่อยโดย พยัญชนะเท่านั้น พระสงฆ์เป็น อาหุเนยยะ ด้วยประการฉะนี้ [แก้บท ปาหุเนยโย] ส่วนในบทว่า ปาหุเนยฺโย ( พึงทราบวินิจฉัยต่อไปนี้ ) อาคัน ตุกทาน ( ของรับแขก ) ที่เขาจัดอย่างเครื่องสักการะ (คือจัดอย่างดี) เพื่อประโยชน์แก่ญาติและมิตรทั้งหลายที่รักที่ชอบใจ อันมาแต่ทิศใหญ่ น้อย เรียกว่า ปาหนะ แม้อาคันตุกทานนั้น เว้นญาติมิตรที่รัก ที่ชอบใจเหล่านั้นและแขก (อื่น) อันมีฐานะอย่างนั้นเสีย ก็ควรถวาย แก่พระสงฆ์เท่านั้น พระสงฆ์เท่านั้นควรรับอาคันตุกทานนั้น เพราะว่า แขก (ผู้ทรงคุณ ) เช่นดังพระสงฆ์หามีไม่ จริงอย่างนั้น พระสงฆ์นั่น ต่อพุทธันดรหนึ่งจึงจะได้พบ” และท่านประกอบด้วยธรรมทั้งหลายที่ทำ ความที่เป็นที่รักที่ชอบใจล้วนๆ ด้วย พระสงฆ์ชื่อว่า ปาหุเนยยะ เพราะ ของรับแขกควรถวายแก่ท่าน และท่านก็ควรรับของรับแขก ดังนี้แล ส่วนบาลีของชนเหล่าใดว่า ปาหวนีโย บาลีของชนเหล่านั้นมี อธิบายว่า เพราะเหตุที่พระสงฆ์ย่อมควรซึ่งบุพการ ( การทำให้ก่อน) เพราะฉะนั้น ทานวัตถุ บุคคลควรนำมาบูชาในพระสงฆ์นั้นก่อนใคร หมด เหตุนั้นพระสงฆ์จึงชื่อ ปาหวนียะ ( ผู้ที่ควรนำของมาบูชา ก่อน ) นัยหนึ่ง พระสงฆ์ควรซึ่งอาหวนะโดยประการทั้งปวงเหตุนั้น ด. มหาฎีกาว่า หมายถึงนิกายสัพพัตถิกวาที ๒. มหาฎีกาแถมว่า บางทีตั้งอสงไขยกัปจึงจะได้พบ