วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 214/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 212 ก็แลเมื่อจะไป พึงบอกพระสังฆเถระ หรืออภิญญาตภิกษุ ( ภิกษุ ผู้มีชื่อเสียง) อื่นแล้วจึงไป ถามว่า เพราะเหตุอะไร ? ตอบว่า เพราะหากว่าเมื่อเธอถูกอนิฏฐารมณ์ เช่นรูปร่างและเสียงแห่งสัตว์ร้าย ทั้งหลายมีอมนุษย์ และสีห์เสือเป็นอาทิในป่าช้าครอบงำเอา (จน ) องคาพยพ ( หนาว )สั่นไปก็ดี” (ขวัญหนี ) ของที่บริโภคแล้วไม่อยู่ ( ในท้อง ) ก็ดี อาพาธเป็นอย่างอื่น (อีก) ก็ดี ( ไม่สามารถจะเดินกลับมาวิหาร ได้ ) ไซร้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ท่านที่เธอบอกนั้นก็จัก (ช่วย) เก็บงำ บาตรจีวรของเธอไว้ให้อย่างดีในวิหารจักส่งพวกภิกษุหนุ่มบ้าง สามเณรบ้าง ไปช่วยปรนนิบัติ (พยาบาล) ภิกษุนั้น อีกประการหนึ่ง พวกโจรสำคัญว่า ป่าช้านั่นเป็นที่ไม่ต้องระแวง (ว่าจะมีคนรู้เห็น ) ( มันไป ) ทำการมาแล้วก็ดี ยังมิได้ทำการก็ดี จึงมามั่วกันอยู่ (ในนั้น) มัน ( ไปทำการมาแล้ว ) ถูกคนทั้งหลายตามมาทันเข้าก็จะทิ้งห่อของไว้ ใกล้ๆ ภิกษุแล้วหนีไปเสียก็ได้คนทั้งหลาย (เห็นของตกอยู่ใกล้ภิกษุ) ก็จะสำคัญว่า " พวกเราพบโจรพร้อมทั้งของกลาง " แล้วจับภิกษุไป ทรมาน ทีนั้นท่านที่เธอบอก ( ทราบเข้า ) ก็จัก ( ไปช่วย) อ้อนวอน ว่า " ท่านทั้งหลายอย่าทรมานภิกษุนี้เลย เธอบอกข้าพเจ้าแล้วจึงไป ทำงานอันนี้ดอก " ( ชี้แจง ) ให้คนเหล่านั้นเข้าใจถูกแล้ว ทำความ " J สวัสดีให้แก่เธอได้ นี่เป็นอานิสงส์ในการบอกแล้วจึงไป ๑. ข้อนี้ ตรงกับที่เราพูดกันว่า "ขวัญหนี" อาการสั่นนั้นเข้าใจว่าถึงกับจับไข้ทีเดียว ไม่ใช่สั่นพอดีพอร้าย. ๒. ข้อนี้ตรงกับ "ดีฝ่อ" น้ำย่อยอาหารเสีย อาหารที่กินแล้วไม่ย่อยหรือย่อยไม่หมด เกิดเป็นพิษ