วิสุทธิมรรค: การมอบตัวแด่พระอาจารย์ : หน้า 75/324

ม ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที 73 แม้เมื่อจะมอบ ( ตัว ) แด่พระอาจารย์ ก็พึงกล่าวว่า " อิมาห์ ภนฺเต อตฺตภาว์ ตุมหาก ปริจฺจชาม " " ข้าแต่อาจารย์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าขอสละอัตภาพนี้แด่ท่าน " ดังนี้ ด้วยภิกษุผู้ไม่มอบอัตภาพ อย่างนี้ จะเป็นผู้ที่อาจารย์ปรามไม่ได้บ้าง จะเป็นคนว่ายากไม่ทำ ตามโอวาทบ้าง จะเป็นคนไปตามชอบใจ ยังมิได้ลาอาจารย์ก็ไปเสีย ณ น ที่ๆ ตนปรารถนาบ้าง พระอาจารย์จะไม่สงเคราะห์เธอผู้นั้นด้วย อามิสบ้าง ด้วยธรรมบ้าง (ทั้ง) จะไม่ให้เธอศึกษาข้อขอดที่ลึกลับ ภิกษุนั้นเมื่อไม่ได้รับความสงเคราะห์ ๒ ประการนี้ ชื่อว่าไม่ได้ที่พึ่ง ในพระศาสนา ไม่ช้าก็จะถึงซึ่งความทุศีล หรือเป็นคฤหัสถ์ไป แต่ ภิกษุผู้ที่มอบตัว ( แด่อาจารย์) แล้ว จะไม่เป็นผู้ที่อาจารย์ ปรามไม่ได้ ไม่เป็นผู้ไปตามชอบใจ เป็นผู้ว่าง่าย มีความเป็นไป ต่อเนื่องกับอาจารย์อยู่เสมอ เธอเมื่อได้รับสงเคราะห์ทั้ง ๒ ประ การจากพระอาจารย์ ย่อมจะถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ในพระศาสนา ดังพวกอันเตวาสิกของพระจุฬปิณฑปาติกติสสเถระฉะนั้น ได้ยินว่าภิกษุ ๓ รูปมาสู่สำนักพระเถระ ในภิกษุ ๓ รูปนั้น รูป หนึ่งกราบเรียน (พระเถระ) ว่า " ข้าแต่ท่านผู้เจริญ เมื่อว่า เพื่อประโยชน์แก่ท่านแล้ว ข้าพเจ้าจึงอาจโจนลงเหว (ลึก) ๑๐๐ ชั่วคนได้ " รูปที่สองกราบเรียนว่า " ข้าแต่ท่านผู้เจริญ เมื่อ ว่าเพื่อประโยชน์แก่ท่านแล้ว ข้าพเจ้าจึงอาจที่จะถูร่างกายนี้ เริ่มแต่ ส้นเท้าเข้าที่ลานหินให้ (ตัวสึก) สิ้นไปไม่ให้เหลือเลยได้ " รูป ที่สามกราบเรียนว่า " ข้าแต่ท่านผู้เจริญ เมื่อว่าเพื่อประโยชน์แก่