วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 245/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 243 เหม็นและน่าเกลียดดังนี้ ก็แต่บุคคลทั้งหลายขัดสีมลทินทั้งหลายมี มลทินแห่งฟันเป็นต้นในสรีระนี้ ด้วยกิจมีสีฟันและบ้วนปากเป็นอาทิ ปกปิดอวัยวะอันจะพร่าความอายเสียด้วยผ้านานาพรรณ ลูบไล้ด้วย เครื่องลูบไล้อันหอมหลากๆ สี ประดับประดาด้วยเครื่องประดับมี ดอกไม้และเครื่องอาภรณ์เป็นต้น ทำให้ถึงซึ่งอาการที่พอจะถือเอาได้ ว่าฉัน ว่าของฉัน แต่นั้นเขาทั้งหลาย ก็จำลักษณะอสุภอันเป็นสภาพ แท้จริงอย่างไรของมันนั้นไม่ได้ เพราะมันถูกปิดไว้ด้วยเครื่องอลังการ อันเป็นอาคันตุกะนี้ พวกที่เป็นบุรุษจึงทำความยินดีในสตรีทั้งหลาย พวกที่เป็นสตรีจึงทำความยินดีในบุรุษทั้งหลายแต่โดยปรมัตถ์แล้ว ชื่อว่าแห่งที่ควรแก่ความน่าใคร่ในสรีระนี้ แม้สักนิดหนึ่งก็ไม่มี จริง อย่างนั้น สัตว์ทั้งหลายย่อมไม่ปรากฏแม้แต่จะแตะต้องด้วยมือ ย่อมสะอิดสะเอียนเกลียดชังซึ่งโกฏฐาส (แห่งร่างกาย) ในบรรดา โกฏฐาสทั้งหลายมี ผม ขน เล็บ ฟัน และน้ำลาย น้ำมูก อุจจาระ ปัสสาวะเป็นต้น แม้แต่โกฏฐาสหนึ่งซึ่งตกไปนอกกายแล้วแต่ว่า โกฏฐาสใดๆ ที่ยังเหลืออยู่ในสรีระนั้น เขาทั้งหลายผู้ถูกความมืดคือ อวิชชาหุ้มห่อแล้ว ถูกเครื่องย้อม ( ใจ )กล่าวคือความรักตัวย้อมเอา แล้ว ก็ยังถือเอาโกฐาสนั้นๆ แม้เป็นของปฏิกูล อย่างนี้ว่า เป็น ของน่าปรารถนา น่าใคร่เป็นของเที่ยง เป็นสุข เป็นตัวตน เขา ทั้งหลายถืออยู่อย่างนั้น ก็นับว่าถึงความเสมอกันกับจิ้งจอกแก่ผู้เห็นต้น ทองกวาวในดง แล้วร้อนใจด้วยสำคัญดอก (ทองกวาว ) ที่ยังไม่หล่น จากต้นว่า นี่ชิ้นเนื้อ นั่นชิ้นเนื้อ นั่นเอง เพราะเหตุนั้น