วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 38/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 37 เครื่องใช้และเภสัช มีกระโหลกน้ำมันและน้ำผึ้งน้ำอ้อยเป็นต้น มีอันเต วาสิกห้อมล้อมไป แต่พึงบำเพ็ญคมิกวัตรแล้วถือบาตรจีวรของตน ( ไป ) เองทีเดียว เข้าไปสู่วัดใดๆ ในระหว่างทาง ก็ทำวัตรปฏิบัติ ทุกแห่ง เป็นผู้มีบริขารเบา มีความประพฤติทางขัดเกลาอย่างยิ่งไป เมื่อจะเข้าสู่วัด ( ที่อาจารย์อยู่) นั้น พึงวานใครทำไม้ชำระฟันให้เป็น กัปปิยะในระหว่างทางนั่นแหละถือเข้าไป (ด้วย) และไม่ควรเข้าไป บริเวณอื่น ด้วยคิดว่า จักพักทำสรีรกิจมีล้างและทาเท้าเป็นต้นจึงไปหา อาจารย์ ดังนี้เลย ถามว่า เพราะเหตุอะไร ? ตอบว่า เพราะถ้า ภิกษุทั้งหลายที่ไม่ถูกกับอาจารย์นั้น จะพึงมีอยู่ในบริเวณนั้นไซร้ พวกเขาถาม ( ทราบ ) เหตุแห่งการมา ( ของเธอ ) แล้ว ก็จะพึงเปิด เผยเรื่องเสียหายของอาจารย์ ( ให้เธอฟัง ) แล้วพูด ( เป็นที่ทักท้วง ) ว่า " จบกันละท่าน ถ้าท่านมาหาอาจารย์รูปนั้นละก็ " ทำความผิดหวัง ให้เกิด ( แก่เธอจน ) เป็นเหตุให้เธอกลับไปเสียจากที่นั้นก็ได้ เพราะ เหตุนั้น ถาม ( ทราบ ) ที่อยู่ของอาจารย์แล้ว จึงตรงไป ณ ที่นั้น ทีเดียวเถิด * ถ้าอาจารย์อ่อน ( พรรษา) กว่า อย่าพึ่งยินดีสามีจิกรรมมีการ รับบาตรจีวรเป็นต้น ( ที่อาจารย์นั้นจะทำให้ ถ้าอาจารย์แก่ ( พรรษา) กว่า ไปถึงแล้วจึงไหว้อาจารย์แล้วยืนอยู่ ท่านบอกให้วางบาตรจีวร จึงวาง ท่านบอกให้ดื่มน้ำ ถ้าต้องการ ก็พึงดื่ม ( แต่เมื่อ ) ท่าน บอกให้ล้างเท้า อย่าเพิ่งล้าง เพราะถ้าน้ำ ( ล้างเท้านั้น ) จะพึงเป็น มหาฎีกา ท่านช่วยขยายความว่า บำเพ็ญวัตรต่าง ๆ ตามสมควร เช่น เมื่อเข้าไป ก็บำเพ็ญอาคันตุกวัตร เมื่อจะออกจากวัดไป ก็บำเพ็ญคมิกวัตร