การมอบตัวแด่พระพุทธเจ้า : หน้า 74/324

" ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 72 ไว้ในข้อว่า " เข้าไปหากัลยาณมิตรผู้ให้กรรมฐาน " นั้นแล้ว มอบ ตนแด่พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าหรือแก่พระอาจารย์ ( บำเพ็ญตนให้ ) เป็นผู้มีอัชฌาสัยอันถึงพร้อมและมีอธิมุติอันถึงพร้อมขอกรรมฐานเถิด [การมอบตัว] ในการมอบตัวนั้น จึงมอบตัวแด่พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้า ด้วย คำว่า " อิมาห์ ภควา อตฺตภาว์ ตุมหาก ปริจฺจชาม " "ข้าแต่ พระผู้มีพระภาคเจ้า ข้าพระพุทธเจ้าขอสละอัตภาพนี้แด่พระองค์ " ดังนี้ ด้วยภิกษุ เมื่อไม่มอบ(ตัว) อย่างนี้ อยู่ในเสนาสนะ ทั้งหลายอันสงัด ครั้นอารมณ์น่าหวาดกลัวมาประจันเข้า ไม่อาจทาน อยู่ได้ ก็จะพึงแล่นกลับไปสู่แดนบ้าน เป็นผู้คลุกคลีกับคฤหัสถ์เข้าก็จะ ถึงความแสวงหาไม่สมควรจนเกิดความเสื่อมเสียหายไป แต่เมื่อเธอ ได้มอบตัวแล้ว ครั้นอารมณ์น่าหวาดกลัวแม้มาประจันเข้า ความ กลัวก็ไม่เกิดขึ้น ซ้ำเมื่อเธอพิจารณาเห็น (ด้วยการเตือนตน) ว่า แน่ะพ่อบัณฑิต พ่อได้มอบตัวแด่พระพุทธเจ้าเมื่อวันก่อนนี้เองมิใช่ หรือ ดังนี้ ความดีใจจะเกิดขึ้นเสียอีก เหมือนอย่างว่า ผ้ากาสีราคา แพงของบุรุษ (ผู้หนึ่ง ) จึงมีอยู่ เมื่อผ้านั้นถูกหนูก็ดี แมลงก็ดีกัด ความเสียใจจะเกิดขึ้นแก่บุรุษนั้น แต่ถ้าเขาพึงถวายผ้านั้นแก่ภิกษุผู้ ไม่มีจีวร ไซร้ ต่อมาความดีใจจะพึงเกิดขึ้นแก่เขาแม้เพราะเห็นผ้า ผืนนั้นถูกภิกษุนั้น (ตัด) ทำให้เป็นขัณฑ์น้อยขัณฑ์ใหญ่อยู่ด้วยซ้ำ อุปมาฉันใด อุปมัยนี้บัณฑิตที่พึงทราบฉันนั้น