วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - รูปาวจรฌาน ๔ : หน้า 262/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 260 รูปาวจรฌาน ๔ นี่แล พึงทราบว่า ชื่อ จรณะ แท้จริง ธรรม ๔ 4. ๑๕ ประการนีนั่นเอง ท่านเรียกว่า จรณะ เพราะเป็นทางดำเนินไปถึง ทิศอมตะแห่งพระอริยสาวกดังพระอานนท์เถระกล่าว ( แก่เจ้ามหานาม ศากยะ ) ว่า " " ดูกรมหานาม อริยสาวกในพระธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ มีศีล " ดังนี้เป็นอาทิ" คำ (ของพระอานนท์) ทั้งปวง บัณฑิตพึง ทราบตามนัยที่กล่าวใน ( เลขปฏิปทาสูตร มัชฌิมนิกาย) มัชฌิม ปัณณาสกะนั้นเทอญ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประกอบด้วยวิชชาเหล่านี้ และจรณะนี้ ด้วย เพราะเหตุนั้น จึงได้พระนามว่า วิชชาจรณสมฺปนฺโน ถึงพร้อม ด้วยวิชชาและจรณะ ในความถึงพร้อม ๒ อย่างนั้น ความถึงพร้อมด้วยวิชชาสร้าง ความเป็นพระสัพพัญญูแห่งพระผู้มีพระภาคเจ้าขึ้นแล้วตั้งอยู่ ความ ถึงพร้อมด้วยจรณะ สร้างความเป็นผู้กอปรด้วยพระมหากรุณาแห่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าขึ้นแล้วตั้งอยู่ พระองค์ทรงรู้สิ่งที่เป็นประโยชน์ และสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ ด้วยความเป็นพระสัพพัญญูแล้ว ทรงเว้น สิ่งอันไม่เป็นประโยชน์เสีย ทรงชักนำแต่ในสิ่งที่เป็นประโยชน์ ด้วย ความเป็นผู้กอปรด้วยพระมหากรุณาแก่สัตว์ทั้งปวงเยี่ยงท่านผู้ถึงพร้อม ด้วยวิชชาและจรณะ” เพระเหตุนั้น สาวกทั้งหลายของพระองค์จึงเป็น ๑. ม.ม.๑๓/๒๖ ๒. ยถาติ วิชชจรณสมปนโน มหาฎีกาแก้เป็น ยถา อญฺโญปี วิชชาจรณสมฺปนโน (เหมือนอย่างผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาจรณะอื่นๆ) หมายความว่าความปฏิบัติอย่างนั้นเป็น ประเพณีหรือว่าเป็นเยี่ยงอย่างทางดำเนินของท่านผู้ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ