วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 141/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 139 อารมณ์ให้เกิดขึ้นด้วยอำนาจแห่งอารมณ์ที่ตนเห็นมาแล้วโดยปกติ ก็ ลอยขึ้นในอากาศ ไปหยุดยืน ณ ลานพระมหาเจดีย์ทีเดียว ราวกับ ลูกคลีหนังอันงาม ที่บุคคลปาลงที่พื้นปูนแล้วกระดอนขึ้นในอากาศ ฉะนั้น แม้กุลธิดาผู้หนึ่งในบ้านวัตตกาลคามอันเป็นที่อาศัย ( โคจร บิณฑบาต ) แห่ง ( ภิกษุ) วัดศิริกัณฑวิหาร ก็โลดไปในอากาศได้ด้วย อุพเพงคาปีติอันมีพระพุทธ ( คุณ ) เป็นอารมณ์อย่างแรง เช่นเดียวกัน ได้ยินว่า มารดาบิดาของกุลธิดาผู้นั้น เมื่อจะไปวัดเพื่อ ฟังธรรมในเวลาเย็น สั่งว่า " แน่ะแม่ เจ้าเป็นภาระหนักไม่อาจไปใน เวลาค่ำมืด” เราจักฟังธรรมให้ส่วนบุญแก่เจ้า " ดังนี้แล้วจึงได้ไป กุลธิดานั้นแม้ใคร่จะไป แต่ไม่อาจขึ้นคำของท่านได้ ก็ยังอยู่เรือน ( ออกไป ) ยืนที่ชานเรือน มองไปดูลานพระเจดีย์ลอยฟ้า” บนเขา คิริกัณฑกะด้วยแสงจันทร์ ได้เห็นการบูชาพระเจดีย์ด้วยประทีป ได้เห็นบริษัท ๔ ทำเจดีย์บูชาด้วยเครื่องบูชามีดอกไม้และของหอม เป็นต้นแล้วทำประทักษิณกันอยู่ และได้ยินเสียงคุณสาธยายของหมู่ ภิกษุด้วย ครั้งนั้น เมื่อนางรำพึงไปว่า " พวกเขาช่างมีบุญจริงหนอ ที่ได้ไปวัดแล้วได้เดินไปมาที่ลานพระเจดีย์เช่นนั้น และได้ฟังธรรมกถา อันไพเราะเช่นนั้น "พลางมองดูพระเจดีย์อัน (ขาวโพลน ) เช่นกับ ๑. อกาเล จะแปลโดยพยัญชนะว่า ในคราวมิใช่กาล หรือว่า ในกาลอันไม่สมควร ก็คงได้ความหมายพิเศษในประโยคนี้ว่า "เวลาค่ำมืด" นั่นเอง ๒. อากาสเจติยงคณ์ มหาฎีกาท่านว่า เจดีย์ที่สร้างไว้บนยอดเขา เรียกว่า อากาสเจดีย์ จะหมายความว่ามองเห็นเด่นอยู่ในที่สูง ดังว่าลอยอยู่ในอากาศ กระมัง?