วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 232/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที่ 230 อสุภเป็นต้นไปเสีย เพราะเหตุนั้น กรรมฐานที่หาได้ยากยิ่งกว่าอุทธ มาตกกรรมฐานนี้จึงไม่มี " ดังนี้ จะพึงเป็นผู้มีความสำคัญในอุทธุมา ตกอสุภนั้นว่าเป็นดังรัตนะ เข้าไปตั้งความยำเกรงไว้ (ในอสุภนั้น) ประพฤติดังว่า ( อสุภนั้น ) เป็นที่รักอยู่รักษานิมิตนั้นไว้ จึงนำจิต เข้าไปผูกพันในอสุภนั้นร่ำไป ด้วยบริกรรมว่า อุทธุมาตก์ ปฏิกูล อุทธุมาตก์ ปฏิกูล พึงนึกหน่วง (อุคคห ) นิมิตนั้นไว้ ทำนิมิตนั้นไว้ ในใจแล้วๆ เล่าๆ ทำจนเป็นสิ่งตรึกมาได้ นึกมาได้ เมื่อเธอทำอยู่ อย่างนั้น ปฏิภาคนิมิตย่อมจะเกิดขึ้น [นิมิต ๒ อย่างต่างกัน] นี่เป็นความต่างกันแห่งนิมิตทั้งสอง ในอุทธุมาตกอสุภนั้น คือ อุคคหนิมิตปรากฏเป็นรูปพิกลดูพิลึกสะพึงกลัว ส่วนปฏิภาคนิมิตปรากฏ เป็นเหมือนคนผู้มีองคาพยพใหญ่น้อยอ้วนพี ที่บริโภคอาหารจนหนำ แล้วนอนอยู่ [ได้ปฏิภาคนิมิต ละนิวรณ์ได้ องค์ฌานเกิด พร้อมกับกาลที่ได้ปฏิภาคนิมิตนั่นเอง เพราะไม่ใส่ใจถึงกาม ทั้งหลายในภายนอก กามฉันทะ พระโยคาวจรนั้นก็ละได้ด้วยอำนาจ วิกขัมภนปหาน และเพราะละความยินดีได้นั้นแหละ พยาบาทเธอก็ ละได้ด้วย เปรียบเสมือนว่า เพราะละโลหิตได้ บุพโพก็เป็นอันละได้ ด้วยฉะนั้น โดยนัยเดียวกัน เพราะความที่เป็นผู้มีความเพียรอันปรารภ แล้ว ถีนมิทธะก็ละได้ อุทธัจจกุกกุจจะละได้ด้วยอำนาจการตาม ประกอบธรรมอันสงบที่ทำความไม่ต้องร้อนใจ ( ในภายหลัง ) เพราะ