วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 236/324

ประโยค๘ - วิสุทธิมรรคแปล ภาค ๑ ตอน ๒ - หน้าที 234 (ห่างกัน ) องคุลี ๑ ๆ โดยนัยที่กล่าวในวิจนิททกอสุภะนั้นแหละ แล้ว ยังมนสิการให้เป็นไปว่า วิกขิตตก ปฏิกูล วิกขิตตก ปฏิกูล (วิกขิตตกอสุภปฏิกูลๆ ) อุคคหนิมิตใน กรรมฐานนี้ ปรากฏเป็นร่าง มีรอยแยก (แตกระแหง ) ติดต่อปฏิภาคนิมิตจึงปรากฏเป็นร่างเต็มเรียบ ๓. หตวิกขิตตกอสุภกรรมฐาน แม้หตวิกขิตตกอสุภ ก็หาได้ตามที่ทั้งหลายอันมีประการดังกล่าว ในวิจฉัททกอสุภ เพราะเหตุนั้น พระโยคาวจร จึงไป ณ ที่เหล่านั้น ใช้คนให้ทำหรือทำเอง ให้มีระหว่างองคุลี ๑ ๆ โดยนัยที่กล่าวแล้วนั้น แล้วยังมนสิการให้เป็นไปว่า หตวิกขิตตก ปฏิกูล หตวิกขิตตก ปฏิกูล ( หตวิกขิตตกอสุภปฏิกูลๆ ) ส่วนอุคคหนิมิตในกรรมฐานนี้ เป็นเหมือนร่างที่มีปากแผลถูกประหารติดอยู่ (แผลเป็น ?) ปฏิภาค นิมิตจึงปรากฏเป็นร่างเต็มเรียบ ๔. โลหิตกอสุภกรรมฐาน โลหิตกอสุภ ย่อมได้ในกาลที่เมื่ออวัยวะทั้งหลายมีมือและเท้า เป็นต้นของบุคคลที่ถูกประหารในที่ต่างๆมีสนามรบเป็นอาทิ ขาดแล้ว โลหิตไหลอยู่ หรือในกาลที่โลหิตไหลออกจากปากแผลของศพที่มีฝี และต่อมแตกเป็นต้นเพราะฉะนั้น พระโยคาวจรเห็นโลหิตนั้นแล้ว พึงยังมนสิการให้เป็นไปว่า โลหิตก ปฏิกูล โลหิตก์ ปฏิกูล ( โลหิตกอสุภปฏิกูลๆ ) อุคคหนิมิตในกรรมฐานข้อนี้ ปรากฏเป็น ร่างมีอาการไหว เหมือนธงผ้าแดงต้องลม แต่ปฏิภาคนิมิตปรากฏ เป็นร่างนิ่ง * องคุลคุลบุตร์ ใช้ยมการ เพราะกระจุยกระจายอยู่หลายท่อนหลายชิ้น